Witte tijgerin 4: Een spionne op het dak ~ Conrad & Wilbur

► door: A.IJ. van den Berg

Didier Conrad vond voor het vierde album in de reeks Witte tijgerin een nieuwe partner. Sylvie Commenge zou voortaan meehelpen om de verhalen te schrijven, onder het logisch klinkende pseudoniem Wilbur.

En ik kan niet zeggen dat dit hielp. De verhalen die Conrad maakte met Yann voor deze reeks hadden een zeker evenwicht. Ze maakten harde grappen. Zinloos geweld inzetten, was hen al evenmin vreemd. Maar ondertussen was er altijd ook nog wel iets van een verhaal, en een opbouw die in elk geval nieuwsgierig maakte naar meer.

Zonder Yann lijkt Conrad het veel meer in vrij zielloze stilering te zoeken. Evenals in deel drie was het verhaal in deel vier te dun om te begrijpen waarom er een heel boek aan gewijd moest worden. Te veel van waar het eigenlijk om gaat, wordt zelfs helemaal buiten het album gehouden, en enkel door de personages aan elkaar verteld.

Op plaatsen ziet Een spionne op het dak er alleen wel prachtig uit.

En Alix heeft inmiddels genoeg gepresteerd om kennis te mogen maken met de leiding van de Witte tijgerinnen. Daarbij valt haar op dat de vrouw achter het masker waarvoor zij buigen moet niet altijd dezelfde Tijgerin-overste is.

Ondertussen vertellen de albums ook over een onderliggend probleem. De Witte tijgerinnen bestaan als gilde al veel langer dan het Communisme als leer. Dat wordt als een probleem gezien. Dus hebben de vrouwen niet alleen vijanden van buiten, ook door hun eigen strijdmakkers worden ze niet vertrouwd.

[ wordt vervolgd ]