Q&Q: een mislukte foto ~ Harry Geelen & Imme Dros

Meestal is het maar beter om oude herinneringen met rust te laten. Het zou geen moment in me opkomen de jeugdserie Q&Q nog eens op televisie te bekijken. Al was het maar om de tune ervan een oorwurm is die moeilijk te verwijderen zal zijn. Maar dit, zo’n afgeleid boekje lezen, kost geen tijd. Zeker niet meer dan een aflevering op TV geduurd kan hebben.

Er staat nogal wat dialoog in. Vandaar. Dus staan er wel een hoop regels in dit boek, maar niet zo heel veel woorden.

Aanvullend op de scripts die er al lagen, hebben de auteurs namelijk nog net de handelingen van hun personages aangeduid. En dit gebrek aan beschrijving had het boek bijna tijdloos kunnen maken, ware het niet dat bijna niemand tegenwoordig nog op film fotografeert. Bijvoorbeeld.

En fotografie speelt een belangrijke rol in Q&Q.

Ik lees zo’n boek als dit uiteindelijk vooral om te kijken waar de auteurs lol in hebben gehad. Of ze elementen in het verhaal hebben gestopt die de doelgroep zal zijn ontgaan, maar de ouders daarvan zeker niet. En dan valt me gelukkig op dat ze toch prachtige karikatuurtjes gemaakt hebben van alle volwassenen in het verhaal.

Alleen gaat het verhaal om een misdaad. En van die misdaad begrijp ik nu net helemaal niets. Zelfs niet na enig terugbladeren, en er toch gericht over nadenken.

Vroeger zal ik vast in het getoonde geloofd hebben, omdat alle verhaallijntjes wel vlot gebracht werden. Maar nu trap ik daar niet meer in.

Goed, sommige boeken zijn ook mij te moeilijk. Laat ik dat nu maar eens toegeven.

Harry Geelen & Imme Dros, Q&Q: een mislukte foto
Naar de gelijknamige KRO-televisieserie
160 pagina’s
De Gooise Uitgeverij © 1975

Wat een mooite! ~ Bregje Boonstra

Vanaf dat Bregje Boonstra kinderboeken begon te bespreken, in 1983, brak een gouden periode in het genre aan. Vele meesterwerken verschenen. Kleine Sofie en Lange Wapper. Toon Tellegen’s dierenverhalen. Annetje Lie in het holst van de nacht. Nachtverhaal. Zwart als inkt. Winterijs.

En ik had daar allemaal geen weet van, omdat ik inmiddels te oud geworden werd voor het kinderboek, en te jong was om al eigen kinderen te kunnen voorlezen.

Dus was het lezen van Wat een mooite! een merkwaardige ervaring. Van de acht geportretteerde kinderboekenschrijvers kende ik van sommigen wel boeken, maar dan vrijwel nooit het materiaal dat Boonstra behandelde. Van de schrijver Peter van Gestel had ik nog nooit gehoord.

Slechts van Paul Biegel had ik de belangrijkste boeken op de daarvoor meest geschikte leeftijd gelezen.

En aantal van deze portretten dienden eerder als catalogustekst bij een tentoonstelling in het Letterkundig Museum. Dat is er op zich niet aan af te lezen. Maar die achtergrond laat wel zien wat voor portretten het zijn. De schrijver komt zelf nauwelijks sprekend aan het woord. Maar zijn of haar achtergrond wordt wel weergegeven. Er is een schets van hoe de schrijversloopbaan vorm kreeg. En er wordt iets over de belangrijkste boeken verteld.

Wat biografieën als deze daarom moeten doen, is om mij lekker te maken voor boeken waar ik anders niet nieuwsgierig naar zou zijn geweest. En dit lukte. Al zal ik kinderboeken waarschijnlijk altijd eerder nog uitkiezen op de schoonheid van de illustraties.

Bregje Boonstra, Wat een mooite!
Hoogtij in het kinderboek in acht portretten
239 pagina’s
Em. Querido’s uitgeverij, 2009

* in dit boek zijn portretten opgenomen van: