dit is het dossier:

Natalia Ginzburg

© Boeklog 2005-2019. Alle rechten voorbehouden

 

Place to Live ~ Natalia Ginzburg

Er bestaat bij mijn weten geen Nederlandse vertaling van de essays die Natalia Ginzburg schreef. Er is niet eens een wikipedia-pagina aan haar gewijd in onze taal. En omdat aan mijn Italiaans weer van alles ontbreekt, lukt het me alleen om haar oeuvre via een omweg te benaderen.

Deze bundel, A Place to Live, is een bloemlezing uit vier verzamelingen die Ginzburg tijdens haar leven publiceerde. Ik vermoed dat de samenstelster, die ook alles vertaald heeft, daarbij een sterke voorkeur had voor stukken met een autobiografisch karakter. Alleen staat hierover in de verantwoording niets.

Die keuze maakt dit voor mij een wat onevenwichtige bundel, zonder dat ik weet of dit terecht is. Een aantal delen uit het leven van Ginzburg, en vooral dan haar jeugd, krijgen uitgebreid aandacht. Waarover zij verder schreef, en dacht, en publiceerde, blijft het boek nogal onduidelijk.

Goed, door deze bundel zijn me passages uit die zo opvallend anders geschreven roman Stemmen van de avond wat helderder geworden.

Maar aan het slot van A Place to Live is bijvoorbeeld dan ineens een pamflet van Ginzburg opgenomen dat zij schreef tegen de willekeur van de Italiaanse kinderbescherming in een adoptiezaak. En ik begreep niet zo goed waarom dat stuk nu precies werd uitgekozen. Omdat ze toch ook tegen het fascisme geschreven heeft, om maar eens een wat minder toevallig onderwerp te noemen.

meer Ginzburg op boeklog

Natalia Ginzburg, A Place to Live
and other selected essays

239 pagina’s
First Trade Paperback, 2003

Stemmen van de avond ~ Natalia Ginzburg

Dit was geen eenvoudige roman om te lezen. Natalia Ginzburg is nogal karig met de beschrijvende informatie die andere schrijvers wel gebruiken om hun verhaal te verlevendigen. Hele verwikkelingen tussen personages, die in een soapserie op TV weken aan afleveringen hadden gekost, worden door haar soms afgedaan in maar een paar regels.

Even met de ogen knipperen bij het lezen, en het verhaal is een halve pagina verder al niet helemaal goed meer te begrijpen.

Verder wordt bijna niets benoemd tot wat het is.

Er zijn drie belangrijke verhaallijnen in dit boek: over een trieste jonge vrouw, een familie, en over een non-conformist. Maar die lijnen lopen door elkaar, en ze worden bijna geheel indirect verteld. Ik had daar wat moeite mee.

Zoals altijd bij een boek dat geschreven is op een manier die ik niet gewend ben, is het een vraag of er tijd in de ontdekking geïnvesteerd moet worden. En hoewel er veel tegen sprak, heb ik toch doorgezet. Omdat het boek me ondanks alles wel intrigeerde.

Ginzburg is sterk onder de indruk geweest van de opkomst van het fascisme in Italië, en de oorlog daarna. Dat zijn niet direct thema’s waar ik graag meer over wil lezen.

Ook de mensen waarover ze schrijft, zijn soms zo kwetsbaar dat ze daarmee wat vervelend worden.

En toch oversteeg deze roman al die bezwaren, op een opvallende manier. Al was mijn belangrijkste associatie misschien eerder een soort muziekstuk in taal mee te maken, dan literatuur te lezen.

Natalia Ginzburg, De stemmen van de avond
133 pagina’s
Uitgeverij Meulenhoff © 1989
Vertaling van: Le voci della sera © 1961