Stemmen van de avond ~ Natalia Ginzburg

Dit was geen eenvoudige roman om te lezen. Natalia Ginzburg is nogal karig met de beschrijvende informatie die andere schrijvers wel gebruiken om hun verhaal te verlevendigen. Hele verwikkelingen tussen personages, die in een soapserie op TV weken aan afleveringen hadden gekost, worden door haar soms afgedaan in maar een paar regels.

Even met de ogen knipperen bij het lezen, en het verhaal is een halve pagina verder al niet helemaal goed meer te begrijpen.

Verder wordt bijna niets benoemd tot wat het is.

Er zijn drie belangrijke verhaallijnen in dit boek: over een trieste jonge vrouw, een familie, en over een non-conformist. Maar die lijnen lopen door elkaar, en ze worden bijna geheel indirect verteld. Ik had daar wat moeite mee.

Zoals altijd bij een boek dat geschreven is op een manier die ik niet gewend ben, is het een vraag of er tijd in de ontdekking geïnvesteerd moet worden. En hoewel er veel tegen sprak, heb ik toch doorgezet. Omdat het boek me ondanks alles wel intrigeerde.

Ginzburg is sterk onder de indruk geweest van de opkomst van het fascisme in Italië, en de oorlog daarna. Dat zijn niet direct thema’s waar ik graag meer over wil lezen.

Ook de mensen waarover ze schrijft, zijn soms zo kwetsbaar dat ze daarmee wat vervelend worden.

En toch oversteeg deze roman al die bezwaren, op een opvallende manier. Al was mijn belangrijkste associatie misschien eerder een soort muziekstuk in taal mee te maken, dan literatuur te lezen.