Ischa ~ Gijs Groenteman
Ik heb wat gewacht met het lezen van dit boek. Er was even zo’n stuwing van aandacht voor Ischa Meijer rond Valentijnsdag, toen het tien jaar geleden was dat hij stierf. Op dat moment had ik wel weer genoeg van die man.
Waarschijnlijk werkt dat toch nog mee in mijn oordeel over dit boek.
Het is een gevaar van iedere biografie dat de besproken hoofdpersoon te onsympathiek wordt om het nog de moeite waard te maken verder te lezen. En dat gevaar bestaat helemaal in een biografie waarin alleen over de mens gesproken wordt, en de inhoud van zijn werk er grotendeels buiten blijft.
Gijs Groenteman heeft op zich een prachtige vorm gevonden om de herinnering aan Ischa Meijer op te roepen. Stemmen van bekenden van hem wisselen elkaar af, zonder tussenkomst van de interviewer. De meester van het geschreven interview in monoloogvorm wordt als ware het een extra eerbetoon geportretteerd in stukjes monoloog van anderen.
Alleen dat mannetje zelf — met zijn hoerenloperij, zijn eeuwige vreemdgaan, zijn hunkeren naar erkenning — dat mannetje werd mee steeds onsympathieker.
Ik ging me ineens afvragen wat er dan werkelijk nog beklijft van zijn werk tien jaar later. En dan moet toch gezegd worden dat wie uitblinkt in het interview vooral zijn best doet onmiddellijk spraakmakend te zijn. Dat alleen al bekort de houdbaarheid van het werk met grote mate.
RSS feeds