Witte tijgerin 1: In geheime dienst van de Grote Roerganger ~ Yann & Conrad

Ergens begin jaren tachtig, toen ik nog geabonneerd was op het weekblad Robbedoes, verscheen daarin ineens de stripreeks ‘De Onnoembaren’, van Yann & Conrad. Dat is een reeks over drie merkwaardige soldaten, spelend in de jaren na de Tweede Wereldoorlog, die alleen al opviel omdat de kaders om de plaatjes zwart waren, in plaats van het gebruikelijke wit.

En even plotseling verdween de serie ook weer uit het blad. Er waren te veel klachten van ouders van lezertjes geweest, dat er in die strip te veel geweld voorkwam, en erger nog, ook weleens een bloot lichaamsdeel zichtbaar was, dat normaal door kleding bedekt wordt.

In mijn herinnering hield de strip zelfs midden in een verhaal op. Gele geschiedenis heette dat verhaal. En dat verhaal is meer dan éen reden opvallend. Zo schijnen er inmiddels meer herziene en hertekende albumversies van Gele geschiedenis te bestaan, dan van welk stripverhaal ook — zelfs Kuifje: de zwarte rotsen.

Dat zou allemaal niet heel erg van belang zijn, ware het niet dat éen personage uit Gele geschiedenis later dus een eigen spin-off kreeg. De communistische spionne Alix Yin Fu, die in dat verhaal gered wordt, kreeg een eigen reeks, ‘Witte tijgerin’. Nadat Yann & Conrad overigens tot in de eenentwintigste eeuw albums hebben gemaakt met ‘De onnoembaren’ in de hoofdrol, waarin dezelfde Alix een belangrijke rol bleef houden.

De serie ‘Witte tijgerin’ is een prequel. In de boeken wordt onder meer uitgelegd hoe Alix haar training kreeg.

En door deze boeken zou de ooit zo vruchtbare samenwerking tussen Yann & Conrad overigens ineens opeenhouden. Naar verluidt vond Yannick le Pennetier na twee albums dat zijn strijdmakker veel te sadistisch was voor de heldin Alix.

‘Witte tijgerin’ speelt zich af tijdens de Chinese burgeroorlog, vlak na 1945. Toen China zich herstelde van de verschrikkingen onder de Japanse bezetting, en meerdere partijen streden om de macht.

[wordt vervolgd]

Yannick le Pennetier & Didier Conrad
Witte tijgerin 1: In geheime dienst van de Grote Roerganger
48 pagina’s
Dargaud, 2005
vertaling van Au service secret du Grand Timonier

* illustratie uit het besproken boek:

Witte tijgerin 2: Perzikhuid en zijden das ~ Yann & Conrad

Een groot liefhebber van vervolgverhalen ben ik niet. Zelfs al zal een boek in meerdere volumes nooit zo irritant als bijvoorbeeld een TV-serie. Aan televisie kleefde altijd de vervelende plicht op hetzelfde moment een week later opnieuw te kijken.

En het eerste verhaal van de Witte tijgerin bestaat niet eens uit twee albums, zoals wel vaker voorkomt. Uiteindelijk zijn het er vijf geworden. Die ook nog, zoals gezegd, een stijlbreuk kennen, omdat éen van de makers na het tweede boek niet meer verder wilde gaan.

Dat weet ik overigens nu pas. Achteraf. Na boek éen wilde ik toch ook boek twee lezen. En daarna moest de rest ook maar. Zelfs al vind ik dat er wel wat is aan te merken op het geheel.

Goed is alvast de keuze voor de heldin, zelfs al is het wat clichématig om haar niet alleen beeldschoon te maken, maar ook nog vrijwel onoverwinnelijk in het gevecht van vrouw-tot-man.

De aanvankelijke locatie, HongKong, en de periode waarin het verhaal zich afspeelt, zijn eveneens voortreffelijk gekozen. In tijden van verwarring kan meer dan normaal, wat de schrijvers mogelijkheden biedt. Is er bovendien een vertrouwd Brits element aanwezig, naast de zo veel raadselachtiger Chinese cultuur.

Alleen zijn de eerste twee boeken een merkwaardig mengelmoesje van elementen verder.

Aan het einde van deel éen, In geheime dienst van de Grote Roerganger, heeft Alix een atoombom gevonden, in het koetshuis van een Britse geheimagent. Die heet dan weer Francis Blake, en is een overduidelijke persiflage op een personage uit de reeks Blake & Mortimer. Zo zit hij onder de plak bij zijn moeder.

Die atoombom komt dan weer uit een Amerikaans vliegtuig, dat was neergestort. Waarmee naar de stripreeks ‘De onnoembaren’ wordt verwezen.

En iedereen wil deze bom, vanzelfsprekend, in handen hebben. Dus wordt er door verschillende partijen om geknokt, wat ik in een strip zelden boeiend vind om over te lezen.

Dan zal het toch de sfeer zijn van deze reeks verhalen die me tot doorlezen aanzette.

[wordt vervolgd]

Yannick le Pennetier & Didier Conrad
Witte tijgerin 2: Perzikhuid en zijden das
48 pagina’s
Dargaud, 2005
vertaling van Peau de pêche et cravate de soie

* illustratie uit het besproken boek