Witte tijgerin 3: De kunst van het Vijfde Geluk ~ Conrad

► door: A.IJ. van den Berg

Bestrijkt het eerste verhaal van Alix Yin Fu nu twee albums, of vijf? De eerste vijf albums van de reeks zijn ook beschikbaar in éen enkele band. Toch lijkt er een logische cesuur te zijn na deel twee. Als Alix haar leertijd heeft afgerond met een succesvolle opdracht.

Een meester tatoeëert dan ook een witte tijger op haar rug. Met speciale inkt, waardoor de afbeelding normaal onzichtbaar is; de tatoeage toont zich slechts als er een infrarode lamp op de huid wordt gericht.

En ach, hadden toch maar meer mensen zulke tattoos.

In album drie gaat de opleiding van Alix evenwel gewoon verder. Al is er eerst nog het probleem dat de boven haar gestelden eerder een ‘scharrelkip’ in haar zien dan een ‘pikkende kip’; gezien haar schoonheid.

Scharrelkipjes zijn prostituees die het niet doen voor het geld, maar voor de revolutie. Pikkende kippen moorden dan weer tot heil van het communisme.

In De kunst van het Vijfde Geluk reist Alix af naar San Francisco. Om geen andere reden waarschijnlijk, dan dat Conrad zo leuk wat oude Amerikaanse auto’s kon tekenen.

En waar de twee voorafgaande albums iets hadden dat me zeer benieuwd maakte naar hoe het verhaal verder ging, is dit derde deel er éen waarin nauwelijks iets gebeurt om het grote verhaal vooruit te helpen. De lezer leert iets meer over de nachtmerries die Alix kwellen; want haar moeder was ook een Witte tijgerin, die wel gedwongen was zich op te offeren voor de goede strijd.

Maar waarom juist zij die onbetaalbare tocht per vliegtuig moest maken, van HongKong naar de VS, ik begreep er niets van. Net als dat het verhaal veel lijkt te suggereren, maar uiteindelijk weinig meer is dan een gestileerde pas op de plaats.

[ wordt vervolgd ]