Just Ride ~ Grant Petersen
Stel dat een Nederlandse auteur een pamflet zou uitbrengen met als strekking dat je om te fietsen echt geen lichtgewicht racemonster van 5.000 euro hoeft te kopen. En dat het zelfs beter is om niet naar zulke modellen te kijken.
Of met als boute stelling dat het toch echt niet nodig is om je eerst om te kleden in nauwsluitend lycra voor je op de fiets stapt.
Of met de gewaagde claim dat het heel goed mogelijk is om te fietsen zonder daarbij je voeten vast te clicken aan de pedalen.
Zo’n schrijver zou hier genegeerd worden, of misschien nog net meewarig aangekeken. Want fietsen is hier nu een keer normaal. Gezonken cultuurgoed, sinds het eind van negentiende eeuw al. Als er al eens debat over fietsen is hier gaat het meestal over of daar niet te veel van zijn in de stad.
Grant Petersen schreef evenwel een boek waarin hij onverbloemd alle bovenstaande uitspraken deed. Met het bewuste doel taboes en vooroordelen te doorbreken. Daarbij richtte hij zich alleen wel allereerst tot het Amerikaanse publiek — het zo aan auto’s verslaafde Amerikaanse publiek.
Mede om de stelligheid van zijn uitspraken is Petersen online zelfs een omstreden persoon op de fietsforums in de VS. Al moeten ook tegenstanders toegeven dat hij mooie fietsen maakt met zijn bedrijf Rivendell Bicycle Works — voor wie van peperdure retrochic houdt.
Maar in landen buiten Nederland, die een degelijke infrastructuur voor fietsers missen, is het fietsen nu eenmaal een daad. Iemand die er niet gewoon de auto pakt, kan zich daardoor een activist voelen; een dissident; avant garde.
Bovendien heeft het publiek in een land waar niemand de fiets als transportmiddel gebruikt maar éen duidelijk voorbeeld van fietsers. Er bestaan zelfs daar professionele wielrenners. En sommigen van hen hebben zelfs een aansprekend levensverhaal.
Petersen vindt het alleen volkomen verkeerd om de professionele wielrenner het uitgangspunt te laten zijn voor de gewone fietser. Jonge zeer goed getrainde mannen, voor wie elke seconde telt in hun beroep, stellen nu eenmaal vrij specifieke eisen aan hun materiaal. Buiten hen schiet niemand er iets mee op om een cassette met elf versnellingen achter te hebben, waarvoor een te dunne ketting nodig is, die veel te snel verslijt.
Net zo goed hoeft voor de meesten het stuur niet zo laag te staan als op een racefiets. Maar dan moeten de fabrikanten wel fietsen gaan leveren waarvan zadel en stuur ongeveer even hoog kunnen worden vastgezet.
Just Ride is daarom twee zaken tegelijk. Wat trouwens ook al blijkt uit de dubbelzinnige titel. Die kan vertaald worden als: ‘de juiste manier om te fietsen’, en ook als het ongeduldige ‘fiets nu maar gewoon’.
Het boek geeft vele adviezen over de meest uiteenlopende aspecten van het fietsen — hoe zo’n apparaat aangemeten moet worden, wat goede zadels zijn, hoe te eten en drinken onderweg — en is tegelijk ook een kritisch protest tegen het onbenul bij zo veel anderen die slechts de racefiets verheiligen in plaats van de fiets.
Maar Grant Petersen richt zich allereerst tot de ‘unracer’; de grote zwijgende massa met een nog totaal verkeerd beeld van de zaak. En dat doet hij aardig. Alleen bleek ik al tot zijn parochie te horen zonder dat te weten.
RSS feeds