it is dochs oars, sûnt 2001

Mijn vooroordelen zijn hoogstens versterkt, nu ik drie jaar mijn gedachten heb vastgelegd over de boeken die ik uitlees. Zo ben ik het kortverhaal alleen maar meer gaan waarderen, omdat de kans een goed verhaal te lezen echt aanmerkelijk veel groter is dan een geslaagde roman onder ogen te krijgen.

Misschien, zo denk ik daarom, misschien heeft de roman wel zo’n enorme status, juist omdat het bijna niemand lukt een heel boek te schrijven zonder zwakke plekken. Misschien is het de onmogelijke inspanning die zo veel bewondering afdwingt, en niet het resultaat.

Nogal wat schrijvers zijn jaren van hun leven kwijt aan éen zo’n roman. De auteur die dan nog objectief over zo’n enorme investering in tijd durft te oordelen, heeft een grotere geest dan de meesten is gegeven. Misschien dat er daarom zo veel halfgelukte boeken verschijnen.

Ook dit maakt het merkwaardig dat het verhaal zo veel minder populair is dan de roman. Of te vaak hoogstens de status heeft een vingeroefening te zijn. Een mislukt verhaal kan een schrijver makkelijk negeren.

Ik zal de komende weken, nu het schrijven aan boeklog stilligt, mede hierom, toch eens wat gedachten wijden aan het kortverhaal.

Dat serietje heeft bovendien een actuele aanleiding. Er is de laatste weken op de Engelstalige internetten nogal wat reuring over het werk van de schrijver Raymond Carver. Diens beroemdste kortverhalen zijn namelijk in sommige gevallen met wel 60% ingekort door zijn toenmalige redacteur, Gordon Lish.

Carver’s zo geroemde sobere taalgebruik, was daarmee niet zijn eigen kwaliteit.

Een vraag is nu of dit uitmaakt.

En andere vraag is ook of ik die verhalen in Carver’s oorspronkelijke versie wel lezen wil, nu dit kan.