Overwegingen | 60
Grootste raadseltje van het weekend: waarom gaf Thomas Dekker zaterdag ineens op tijdens de laatste beklimming van de dag in de Ronde van Romandië? En waarom geven media noch propaganda-website Rabo wielernieuws een verklaring?
Het was op, zei ploegleider Erik Dekker;
Merkwaardig dan dat de ploeg van Dekker & Dekker een paar kilometer daarvoor nog vol in de aanval was. Thomas Dekker stond tweede in het algemeen klassement;
Dat er in het Duitse Wenden babylijkjes gevonden worden, is al vreemd. Maar dat die in de diepvries bewaard werden nog een tikkeltje eigenaardiger;
Maar dit weekend werden er in Sacramento CA 300 kattenlijken gevonden in de diepvries, bij een verwarde man thuis. Dit is niet alleen eigenaardig, dat is eigenaardig op industriële schaal;
Vraag ik me toch af waarom die Amerikaan gearresteerd werd;
Moet ook ik nog wat schrijven over dat verwarde verhaal van Abram de Swaan: Het signaal is ruis geworden?
Hier en daar staat al een duidelijke weerlegging — al beperken die zich tot details;
En toevallig heeft De Swaan het nu eens over een onderwerp waar ik meer van afweet dan hij;
Tegelijk moet een conclusie maar zijn dat als iemand een oeuvreprijs krijgt, zijn denken zo mainstream geworden is, dat ik er niets meer aan ontlenen kan;
Ondanks wat zo’n oeuvre in het verleden gebracht heeft;
En gaat over tot de orde van de dag;
Zou iemand nog weleens lezen in Het Bureau? Gewoon, om zich te laven aan de formuleerlust van Voskuil? Of is dat boek al even dood als zijn schrijver nu?
Mies Bijzinnen las er ooit met plezier in, en die verdacht ik tot dat moment er toch van enige smaak te bezitten;
Het Bureau leek mij te veel op de klaagzang van een man die zichzelf opgesloten waant, zonder daarbij te vertellen dat de celdeur gewoon open kan, en weglopen mogelijk is;
Zouden zo meteen ook de alarmsirenes loeien? Op Bevrijdingsdag? Tegelijk met alle festiviteiten?
[x]#3581 fan maandag 5 mei 2008 @ 11:50:05
mies op 7 mei 2008 @ 11:44:09
“…die verdacht ik tot dat moment er toch van enige smaak te bezitten”
Haha. Het klinkt niet alsof dat nog goed gaat komen.
Enfin. Wat me trok in Het Bureau is de enorme detaillering van de interacties tussen de personages. Dat had iets verslavends en iets dat alleen kan voortkomen uit een autobiografische bron. Geen fictieschrijver zou zich zo uitsloven. De details ontsnapten ook regelmatig aan de eenvoudige en ronduit saaie schema’s waarvan Voskuil zich bedient als hij probeert te ontsnappen aan die details. Daar ging het me ook niet om. Na 10 pagina’s van deel 1 weet je alles wat er te weten is over Maarten Koning. Daarvoor hoef je niet verder te lezen.