Oneindige jool | pagina’s 137 — 210
David Foster Wallace
De auteur David Foster Wallace [1962 – 2008] stierf nadat hij zich had opgehangen. En zoals ik Infinite Jest lees, wordt dat wel begrijpelijk. Al weet ik ook dat aanwijzingen vaak perfect bij een uitkomst passen, als dat einde al bekend is.
Infinite Jest is een boek over geslagenen. Waarin zelfs aan de normaal functionerende personages wat kleeft, waardoor ze niet deugen. Iedereen heeft moeite om normaal te zijn — en de meest gewoon lijkende personages hebben zichzelf misschien wel het meest verminkt.
Ik lees dit boek nog steeds eerder als een soort redacteur, dan als een onbevangen lezer. Ik zie te goed wat Wallace doet. En tegelijk is die afstand tot de tekst noodzakelijk. Anders zou ik me maar ergeren aan de passages in een nep-ebonics, bijvoorbeeld. Of aan de trucjes van de auteur — zoals dat Wallace een bekende namaakbrief gewoon van internet gekopieerd heeft, om in zijn boek te plakken.
Na pagina 140 wordt de narratie interessanter, want een stuk gewoner. Ineens volgt er zelfs een passage die me wel laat lezen. Als het over de kwartaalcontroles gaat die de Enfield Tennis Academy (ETA) uitvoert op het drugsgebruik van de pupillen, en er handeltjes blijken te zijn in zuivere urine.
Pagina 223 schijnt helemaal iets speciaals te brengen, dat ik volgens de organisatoren van de Infinite Summer niet missen mag. Pagina 223 is een bladzijde om te merktekenen.
Maar, zo ver ben ik nog niet. Het is alleen goed dat het boek iets heeft om naar uit te kijken.
[de hele reeks gewijd aan de Infinite Summer staat hier]
[x]#6042 fan vrijdag 10 juli 2009 @ 12:15:13
