Oneindige jool | pagina’s 506 — 580
David Foster Wallace
Hoewel Infinite Jest nooit een favoriet boek zal worden van mij, beleef ik wel degelijk plezier aan de Infinite Summer. Dit komt de gezamenlijkheid van het initiatief, en het simpele besef dat er honderden mensen met mij aan dezelfde pagina’s bezig zijn.
Goed, dan worden de discussiefora vooral bevolkt door blije eikels, die denken een meesterwerk aan het lezen te zijn. Maar dat is een detail. Hun bewondering voor David Foster Wallace laat mij juist beter formuleren wat goed schrijven is, en wat niet.
En wat Wallace deed, door steeds van stem en register te veranderen, blijf ik een goedkoop trucje vinden. Geen tekst moet overdreven zichtbaar tussen mij en het begrip van de vertelling staan; auteurs die telkens de aandacht op hun woordvondsten vestigen, doe daarmee iets dat mij niet interesseert. Iets dat bovendien aanzienlijk moeilijker lijkt dan het is.
De Infinite Summer levert mij ook telkens informatie op die ik nooit alleen zou kunnen hebben vinden.
Zoals deze prachtige Onion-parodie op David Foster Wallace, waarin hij een 67-pagina lange liefdesbrief, met voetnoten, schrijft om het uit te maken met zijn vriendin…
Een betere duiding van diens werk is haast niet mogelijk.
[de hele reeks gewijd aan de Infinite Summer staat hier]
[x]#6134 fan vrijdag 14 augustus 2009 @ 11:29:39
