En passant
Wat is een goede boekbespreking?
Elders vraagt Chrétien Breukers om betere boekbesprekingen. Bovenal moet daarin de schrijver op een briljante manier kunnen worden aangevallen op zijn of haar misbaksels. En nu ik daar eens een dag over heb nagedacht, vind ik dat idee nog weer minder goed.
Want, welke taak hebben boekrecensies in een krant of weekblad? Dat lijkt me allereerst het signalement dat er iets verschenen is. Geen boekenbijlage schrijft nog eens gezellig over iets van jaren terug. Sterker nog, de meeste bijlagen bieden ook de minimaalste boekbespreking mogelijk, reeksjes aan signalementen die uit niet meer bestaan dan titel, auteursnaam, en een wel heel beknopte samenvatting van de inhoud.
Boekenbijlagen dienen niets anders dan de waan van de dag, net als de meeste journalistiek.
En net als bij de meeste journalistiek worden boekenbijlagen volgeschreven door mensen die te dicht op hun onderwerp staan. Omdat de overtuiging is dat je van dichtbij het beste perspectief krijgt. Terwijl mij nu juist altijd de principiële blindheid opvalt van zo’n positie.
Natuurlijk is de pretentie er wel meer te willen zijn, maar wat kranten en weekbladen pretenderen, is lang hetzelfde niet als wat ze waarmaken.
Oordelen wordt pas echt mogelijk op afstand. Maar, o paradox, de meeste boeken waaraan de bijlagen aandacht schenken zijn op afstand allang uit zicht verdwenen.
En stel dat de boekenbijlagen wel degelijk ruimte bieden voor eigenzin, en voor recensenten die het aandurven om vijanden te maken. Dan heb je toch niet anders dan de treurige positie waarin Gerrit Komrij zich zo vaak terugvond? Met de droeve plicht te schrijven over zo veel waar niets vrolijks over te schrijven is?
[x]#7856 fan dinsdag 28 september 2010 @ 20:30:52
