Treurbuis
week 1
De Nederlander keek ook in 2011 gemiddeld drie uur en elf minuten televisie per dag. En dat doen hij of zij al jaren. Noch de opkomst van internet, noch de verbreiding van handzame digitale apparatuur lijkt iets aan de populariteit van het TV-kijken af te doen.
Zelfs Twitter, een sociaal netwerk waarvan de gebruikers online korte berichtjes met elkaar kunnen uitwisselen, lijkt vooral te bestaan om op hetzelfde moment tegelijk over televisie te kunnen praten.
Mij verbaast dat — al zou het me niet mogen verbazen. Maar het hypnotiserende blauwe oog heeft voor mij al een tijd zijn voornaamste aantrekkingskracht verloren. Ik lijk nog alleen een televisie te bezitten om rechtstreekse sportuitzendingen op te bekijken. De dagen dat er een atletiekkampioenschap wordt uitgezonden, of een Olympische Spelen, zijn de enige dagen dat ik die drie uur en elf minuten kijktijd haal.
Al wordt ook dat minder vanzelfsprekend. Sportuitzendingen op de Nederlandse televisie gaan tegenwoordig te veel van hup holland hup. Al zijn de zenders uit nabije buitenlanden overigens niet minder bijziend.
Maar, erger nog, de voornaamste charme is weg. Vroeger werden ook de minuten voor de start van een loopwedstrijd uitgezonden. Als de atleten heen en weer drentelden, en net deden of ze elkaars aanwezigheid konden negeren. Waardoor ook de kijker zenuwachtig kon worden; de hartslag alvast steeg, de ademhaling oppervlakkiger werd, de keel wat dik was in anticipatie.
Tegenwoordig komt er pas beeld op de zender als de deelnemers voorgesteld worden aan het publiek. Onmiddellijk voor het begin.
Terwijl een race pas interessant wordt als daar naar wordt toegeleefd. Zeker bij zulke korte evenementen als de 100 en 200 meter sprint.
Daarna ook wordt steeds de uitslag van de meeste wedstrijden heel belangrijk gemaakt. Terwijl zo’n uitslag mij almaar minder interesseert. Van belang is slechts of er een beetje aardig strijd werd geleverd.
Want slechts strijd is memorabel. Er moet een verhaal overblijven. Van winnaars weet je te goed, na ruim dertig jaar sport kijken, dat er vaak volgend jaar al weer een nieuwe is.
En strijd is iets dat er vaak bij blijft tegenwoordig. Om de zakelijke belangen. Omdat rekenen meestal ook wel loont. Omdat niet verliezen belangrijker is geworden dan de poging om te winnen. Daarom is de Tour de France tegenwoordig oninteressant, op éen of twee etappes na. Daarom is voetbal doorgaans niet om aan te kijken.
Dus kan ik me heel goed voorstellen die televisie nog eens weg te doen.
Het nieuws is ook online te vinden, met bewegend beeld en al.
[x]#9685 fan zondag 8 januari 2012 @ 13:42:06
