Te fietsen | week 39
honds
De val van begin augustus heeft voorlopig éen blijvende open wond nagelaten. Als ik op de fiets zit, en een hond mij nadert, word ik direct onredelijk kwaad. Van de ene tel op de andere. Terwijl zo’n beest vast niet anders dan spelen wil.
Gemiddeld komt dit zeker twee keer voor per week. Want mensen houden hun hond zelden aan de lijn waar dat moet. Dus maak ik vele vrienden onderweg. Als zo’n beest me te dicht nadert, en er is een baasje bij, ga ik namelijk heel grof schelden.
Maar tot meer dan blaffen komt het niet. Van beide kanten. Een fiets is een te wankel platform om naar zo’n dier te trappen. En Nederland is ook weer geen Turkije; waar fietsers soms op hele roedels wilde honden stuiten. Tot verdere bewapening overgaan hoeft nog niet.
Toch is me opgevallen dat ik met meer belangstelling dan ooit lees wat fietsers elders doen om zich de honden van het lijf te houden. In de VS schijnt het niet zo vreemd te zijn om een busje pepperspray bij de hand te houden, in een klemmetje aan het stuur.
Anderen zoeken het in apparaten met een penetrante pieptoon die voor ons onhoorbaar is.
Sommigen daar prefereren het zelfs om vuurwapens mee te nemen. En dat gaat ver.
En misschien zijn die laatste discussies wel het vreemdst omdat ik dergelijke woordenwisselingen wel ken uit Nederland, maar ze hier eind negentiende eeuw werden gevoerd.
Gewoonte, en het vertrouwen dat iedereen zich zo goed mogelijk houdt aan die gewoonte, is alles in het verkeer.
[x]#10346 fan maandag 24 september 2012 @ 11:35:22
