Te fietsen | week 14
routines
Om de eeuwigdurende oostenwind fietste ik vorige week mijn vaste rondje richting westen eens andersom. En dat was een daad. Het weekrondje blinkt nu eenmaal uit in beschutting tegen de westenwind — die normaal de meeste voorkomende wind is hier.
Dus viel de terugreis deze maanden nogal vaak tegen.
Andersom pakte het rondje alleen nog zwaarder uit dan normaal, vanwege éen ellenlang stuk zonder enige beschutting. En met 5 Beaufort tegen was het kil.
Maar, een vaste route andersom rijden heeft wel als effect dat je weer eens om je heen kijkt. En dan van alles ziet dat je in je routine domweg negeert. Dus zal ik de rijrichting zeker vaker afwisselen op het weekrondje, eenmaal de wind gewoon weer uit het westen waait.
De eenmalig uitzondering laat alleen ook zien waarom routines zo vreselijk prettig zijn. Die kosten mentaal minder inspanning. Tijdens zo’n tocht is er ruimte om aan andere zaken te denken.
Daarom ook zouden de huidige wielerklassiekers vast moeten houden aan hun vaste parcours. Parijs-Roubaix hoort op die wielerbaan te eindigen, de Waalse Pijl op de Muur van Hoei — zelfs al doet daardoor alleen de laatste wedstrijdkilometer ertoe. En daardoor is de ronde van Vlaanderen in de nieuwe opzet nog steeds een wangedrocht.
Hoogstens de plaatselijk bekende kijkers weten nu al hoe de laatste tien kilometer eruit ziet. Welke draaiingen het parcours nog maakt. Hoe de wind dan staat voor de koploper[s].
Toen de Ronde nog gewoon over de Kapelmuur ging in Geerardsbergen, wist je wel wat er het laatste uur komen zou aan wegen. Dat liet ruimte vrij om het wedstrijdverloop beter in te schatten.
Geschiedenis moet mogen meewegen, als dat verder geen moeite kost — dat geeft alles meer verhaal.
[x]#10928 fan maandag 1 april 2013 @ 22:39:12
