Te fietsen | week 52
de eeuwige terugkeer
Het is ongetwijfeld waar dat elke terugreis al begint bij het vertrek. Elke stap die je verder van thuis verwijdert, brengt het moment naderbij dat de terugkeer weer daar is.
Alleen confronteerde december me weer eens met een verschijnsel dat ik niet goed zo begrijp. Verschillende malen fietste ik ergens met enige moeite naar toe — omdat de fiets me dan toch het meest geëigende vervoermiddel leek — in de wetenschap dat de reis terug me nog weleens zwaar zou kunnen vallen.
Dan ging de lange heenreis voor de wind, en zou die stevige bries straks tegen staan.
Dan was er regen of ander vervelend weer voorspeld voor later op de dag.
Dan ging het heen bij daglicht, en weer terug over onverlichte wegen in het donker.
Of dan was vooraf al vrij zeker dat ik een hele tijd zou moeten staan, en ook dat me behoorlijk zou vermoeien.
En telkens viel me de terugreis dan toch aanzienlijk lichter dan de heenreis was gegaan. Ondanks de tegenwind, de saaie lange rechte stukken fietspad, de vermoeidheid, de regen, of de duisternis.
Nu is fietsen zoals ik dat doe eerder een mentale inspanning dan een lichamelijke oefening. Als het goed is, en het fietsen geen uren duurde, moet ik na afloop ook frisser zijn dan aan het begin. Dat vind ik zelfs een voorname reden om op een fiets te stappen.
Maar dan nog.
De enige verklaring die ik zie voor de merkwaardige constatering dat ook lange terugreizen mij altijd zo veel lichter vallen dan de reis er heen is dat een groot gevoel van opluchting moet spelen. Alle verplichtingen liggen ineens achter me. Ik hoef nergens meer op tijd aan te komen. Alle vrijheid is weer mijn.
[x]#11409 fan maandag 23 december 2013 @ 13:54:33
