Te fietsen | week 22
houding
Ik probeerde een nieuw rondje uit van honderd kilometer. Kon ook meer zijn, of wat minder. Fietsen gaat beter met een doel. En aan deze verkenning zat als reden vast dat ik ergens heen ging waar ik niet nog eerder was.
Maar het bleek er saai te wezen. Wat een fraaie route door een riviervallei had horen te zijn, pakte in werkelijkheid uit als een pad almaar rechtuit langs een strak kanaal in een kale polder.
Vanzelfsprekend stond de wind er tegen.
Ging het nog regenen ook.
Nu heb ik betrekkelijk weinig moeite met paden rechtuit tegen de wind in. Regen of niet. Ik zet me in postuur. En fietsen wordt dan een basale bezigheid. In mijn hoofd ben ik elders, met andere zaken bezig.
Wat eigenlijk de bedoeling niet was.
Dus kreeg ik na een kilometer of acht last van mijn houding. Mijn onderrug verkrampte wat. Waarop het even duurde voor ik een betere zit had gevonden.
En dit nu, is tekenend voor het fietsen in Nederland. Niet het landschap dwingt de fietser telkens tot een net iets andere inspanning, en daarmee tot een nieuwe houding op de fiets. Hij of zij moet er zelf om denken om steeds even anders te gaan zitten. Voor er lichaamsdelen langzaam sterven gaan.
Ik kan me daarom goed voorstellen dat toeristen wel even in Nederland willen rondfietsen om te kijken of het waar is van die fijne fietsinfrastructuur. Maar dat ze dan zo gauw als kan het vlakke land verlaten voor een leukere omgeving.
Ondertussen duurde mijn rit langs de rivier niet zo veel langer. Plots stonden er talloze dikke schapen op het pad; die nodig aan een scheerbeurt toe waren. Die beesten hadden mijn route behoorlijk onder gescheten. En niet alleen dat, steeds weer schrok zo’n dier behoorlijk van mijn nadering. Hoe rustig ik ook reed. Zo schrokken ze, dat ik telkens vreesde dat er nog eens éen van het talud de rivier in zou sukkelen. En dan zou verdrinken, als ik niet ingreep, de dikke vacht meteen volgezogen met water.
Hoe lang had ik het pad anders volgehouden, rechtuit tegen de wind, in de regen? Misschien wel de volle dertig vijfendertig kilometer. Die dan waarschijnlijk geen enkele herinnering hadden opgeleverd.
[x]#11081 fan dinsdag 28 mei 2013 @ 09:52:38
