Te fietsen | week 36
pech onderweg
Heel soms maar is pech onderweg op de fiets niet eens echt vervelend. Toen laatst een linkerpedaal het opgaf, maakte dat de rit enkel wat avontuurlijker dan de bedoeling was. Want ik kon gewoon doorfietsen; met het pedaal los om de as geschoven. Durfde alleen niet te gaan staan om mijn rug te ontspannen, zoals mijn gewoonte is, omdat het ding onderweg wel degelijk een paar keer van de fiets is gevallen.
Eén keer huppelde het pedaal nog bijna een nogal volle sloot in ook.
Werd het verderop ineens behoorlijk mistig, terwijl het daglicht ondertussen ook al verdwenen was. Normaal al lastig. Maar met de angst erbij je linkerpedaal te kunnen verliezen en dan niet meer terug te vinden plots razendspannend.
Die pedalen zinden me alleen toch al niet. Ze kraakten in het gebruik. Helaas waren de dingen net wat te duur geweest in aanschaf om ze meteen alweer af te schrijven.
Op vrijwel alle andere momenten is pech domweg naar. Niet alleen kost pech vaak tijd. Ik ben daarna ook zo merkwaardig lang het vertrouwen kwijt in mijn fiets.
Tienduizenden kilometers mogen dan tot op dat moment probleemloos verreden zijn. Eén keer een lekke band, en vervolgens is elk gat in de weg dat de normale gang even verstoort de aankondiging van weer een lek. Want lekke banden melden zich zo zelden met even een hevig sissen. Het eerste teken is altijd dat een wiel ineens minder prettig door rolt, en daarop begint te bonken.
Tot alle lucht uit de band gelopen is en het rubber ineens flubbert rond de velg. En er gestopt moet worden. Een vreselijk moment. Juist bij het fietsen voelt iedere stop voor de eindbestemming als de niet gewenste onderbreking van de normale gang van zaken.
[x]#11280 fan vrijdag 15 november 2013 @ 11:56:20
