Tour de wrangs xvi
Te fietsen | week 30
Grootste voordeel van mijn groeiende onverschilligheid over professioneel wielrennen als kijksport is: de maandag na een grote ronde komt niet meer met een kater. Wie zich drie weken lang weinig aantrekt van een groot sportevenement elders, dat ’s middags al uren aan televisie inneemt, en ’s avonds nog eens talkshow na talkshow vult, mist na afloop al evenmin iets.
Enfin, mijn gevoelens over de Ronde van Frankrijk zijn ook al even bekend. Saaier tour bestaat er niet. Die wedstrijd is te belangrijk gemaakt, waardoor de grootste kanshebbers vooral rijden om niet te verliezen. En bovendien weten hun ploegleiders alles door de hedendaagse communicatiemiddelen, waardoor hun verdedigende tactiek nog tijdens de etappe kan worden bijgesteld.
Maak de belangen te groot, en de wedstrijd gaat dood.
Merkte ik dit jaar bovendien nog iets anders op. Mijn Fernweh is weg.
In de tijd dat er ook voor mij geen belangrijker sportwedstrijd bestond dan die Tour de France keek ik netzo goed om te zien waar de rijders fietsten. Want zelfs in de romantiek, toen Gele Trui-dragers nog onbekommerd zelf ten aanval trokken, waren er ook saaie momenten in de etappes. En de wielerwedstrijd is ook éen lange TV-spot voor de bekoorlijkheden van het land. Waarbij de commentatoren zelfs de VVV’s nog van dienst zijn, door in hun live-verslag allerlei informatie te geven over bezienswaardigheden onderweg.
Ooit heb ik vakantiebestemmingen gekozen aan de hand van wat ik op TV had gezien. Om aldaar te gaan fietsen, uiteraard. Hoezeer de wegen er ook bergop mochten gaan.
Had ik later bij het TV-kijken nog profijt van ook, als ik soms uit eigen ervaring wist hoe het parcours er bij lag onderweg.
Maar zelfs nu de luchtshots breed in HD op mijn scherm komen, leidt dat verder niet tot enige emotie bij mij. Ik zie de bekoorlijkheden of uitdagingen wel, voor mij als fietser. Lust om die op te gaan zoeken, komt er niet.
Dáar is het niet te vinden, weet ik nu.
[x]#13229 fan maandag 24 juli 2017 @ 23:23:23
