Short History of Progress ~ Ronald Wright
Iedereen die meer dan twee geschiedenisboeken gelezen heeft, weet dat nogal wat schrijvers telkens dezelfde onderwerpen uit het verleden met begerigheid oprakelen. Die onderwerpen illustreren namelijk heel aardig het punt dat zo’n auteur wil maken.
Ronald Wright’s punt is dat we met zijn allen naar de verdommenis gaan, als we ons gedrag niet snel aanpassen.
Dit is een nogal geliefd thema de laatste decennia. Nooit eerder ging het de mensheid zo goed, in de bevoorrechte gebieden op aarde, maar blijkbaar mag dat niet. Want velen heffen waarschuwend de wijsvinger, om daarbij te prediken dat tal van beschavingen eerder door hun blinde rigiditeit ten onder zijn gegaan.
Ook Wright doet dit, en gaat hierbij het inmiddels nogal standaard geworden rijtje ellende af. Het eens zo machtige Romeinse Rijk ging tenonder. De Maya’s verloren hun macht. De ooit zo vruchtbare landbouwgronden in de wieg van de beschaafde mensheid zijn verzilt.
En natuurlijk doet Wright ook even Paaseiland aan, omdat het overbekende verhaal over de permanente ontbossing van dat eiland zo prettig veel parallellen oplevert om ons te waarschuwen. Zij offerden hun bossen op, en waarvoor? Om krankzinnig hoge beelden van heilige voorouders op altaren te kunnen plaatsen! Zijn ook wij niet bezig heiligenbeelden …
Enfin, er is op zich niets mis met dit boek. Het werd goed geschreven, en de argumentatie is helder, en haast overtuigend. Maar ik had het allemaal al eens eerder gelezen. Bij anderen. Hoogstens droeg Wright voor het eerst iets aan dat ik niet eerder tegenkwam in vergelijkbare betogen. Hij betrok ook het verdwijnen van de Neanderthalermens in zijn verhaal, tot uitstervens toe opgejaagd door onze voorvaderen, als om te zeggen dat slechtheid er al vanaf het begin in zat, bij ons.
RSS feeds