Memoires van voor ik kon lezen. Een experiment ii
Ik herinner mij ‘wie kleurt de chiquita-clown het mooist’; woorden op een kleurplaat die ik zelf pas veel later lezen kon. De clown droeg een psychedelisch kostuum met sterren, golven, strepen die vakjes vormden die de brave kleurder stuk voor stuk een ander tintje geven kon. Maar een fatsoenlijk man droeg in mijn ogen niet zulke frivole kleren, dus kleurde ik zijn broek dwars door alle textuurtjes heen simpelweg bruin, en zijn overhemd gewoon oranje. De jaren zeventig waren begonnen. Maar waarom was ik al uren eerder met kleuren klaar dan alle andere kinderen?
Ik herinner mij de deur aan de zijkant van de witgeverfde kleuterschool; de deur van het hok waar de spullen voor het buitenspelen werden bewaard. Vooral herinner ik me de roodplastic schepjes, waarvan het blad bijna wit van de krassen was omdat iedereen die schepjes altijd achteloos over de tegels achter zich aan sleepten. Trekkarren waren er ook, en duwkarren met een stuur, en oude autobanden waarvan er het bezit mij een heel erg groot goed toe leek.
Ik herinner mij op de step achter mijn vriendjes aan te racen – niet wie mijn vriendjes waren of waar we heen gingen – simpel dat ik er achteraan reed.
Ik herinner mij dat er een groot houten hek om het schoolplein werd gezet.
Ik herinner mij de fietspaaltjes voor de deur van het kleuterschooltje. Twee grote n-en waarover je duikelen kon, waarna je handen altijd heel lang naar metaal bleven ruiken.
Ik herinner mij de rozebottelstruiken, maar meer vanwege het verstoppertje spelen als de kleuterschool al afgelopen was. Ik herinner mij de wedstrijdjes rozebottel over de school heen keilen, waar je groot voor moest zijn, anders huppelde het vruchtje traag weer over het zwarte dak van asfaltpapier terug.
Ik herinner mij de zandbak, het zeven van wat wij suikerzand noemden. En hoe Klaas weer eens iemand uitdagend knalhard met zijn hoofd tegen de betonnen rand aansloeg, zijn bril kapot, alles onder het bloed zat; donkerrood glimmende druppels op wit, die verbazend snel door het zand werden opgezogen.
Ik herinner mij het dofgewassen ronde waterglas van Arcopal bij het fonteintje. En dat zulke glazen zo sterk voor mij bij geborgenheid hoorden dat ik er heel veel later zelf kocht, puur uit nostalgie. Maar er ook weer lauwe thee met melk en suiker uit drinken, gaat toch te ver.
Ik herinner mij dat het bij andere kinderen thuis anders rook. Dat het raar was dat ze tussen de middag warm aten, hun toetje in hetzelfde bord als waar net de aardappels nog werden geprakt. Hoe vies me dat leek; vla met een restje jus erdoor.
Ik herinner mij hoe alle andere kinderen een middagje op de grote school gingen kijken, maar ik niet meemocht omdat ik naar de openbare school zou gaan; dat ik voor het eerst op mijn Lagere School kwam op de eerste lesdag daar. En dat ik nooit heb geweten waar de school van mijn vroegere klasgenootjes was.
Ik herinner mij hoe ik op mijn knietjes op het matje voor mijn bed met mijn ogen dicht tot de Here God gebeden heb over iets dat mij enorm treurig maakte. Mijn kleuterschool was vijftig meter verderop, en dat een klein jongetje voor het gemak daarom even ruim twee jaar christelijk werd, deed niet zo ter zake. Trauma’s lijk ik er niet aan over te hebben gehouden. Hoop ik toch.
Ik herinner mij dat het ook wel erg fijn was om een beetje ziek van school thuis te blijven.
Ik herinner mij toen met een oude tandenborstel over een gaasje verf te hebben gespat om een tekening te maken. Hoe ik grijnzend twintig jaar later datzelfde deed, om een levendiger effect te krijgen in mijn felrealistische air-brushtekening.
Ik herinner mij de waterbak, de zandbak binnen, de blokkenhoek, de poppenhoek, en hoe we in de tweede klas een keer tussen de middag overbleven om pannekoeken te eten, waarbij de overgordijnen dicht waren, wat een erg spannend halfduister gaf.
Ik herinner mij jaloers te zijn op mijn zusje omdat zij op de kleuterschool een diploma kreeg toen ze haar eigen veters vast kon knopen; dat was mij nooit beschoren geweest. Ik herinner mij jaloers te zijn op mijn zusje omdat zij naar de bruiloft van juf Jager mocht, omdat het hun juf was die trouwen ging.
Maar gek genoeg herinner ik mij niets van een eerste schooldag, of ik bang was, of juist blij omdat ik nu zo groot was al naar school te mogen. Dus kan ik, met alle wijsheid achteraf heel makkelijk verzinnen wat mij voor het verhaal later uiteindelijk dan het beste uitkomt, als het nog eens tot een autobiografie komt.
Het verbaast me ook, hoe gemakkelijk deze herinneringen op te roepen zijn. Zelfs zonder hulpmiddelen als foto’s of plakboeken. Er is nog zo veel meer.
[x]#563 fan zondag 23 mei 2004 @ 16:54:02
© eamelje.net 2001-2019. Alle rechten voorbehouden
3 kommentaren
eliane op 23 mei 2004 @ 22:53:40
Ik herinner mij dat we van onze kleiwerkjes steeds weer een bal moesten maken, waarin we een gat moesten duwen, waarin dan water ging. En dan werd de klei weer bewaard tot de volgende keer kleien.
cockie op 23 mei 2004 @ 18:28:48
Het verbaast mij dat jij deze herinneringen hebt. Bijzonder mooi.