Memoires van voor ik kon lezen. Een experiment iv
Ik ben totaal vergeten wat voor kleren ik droeg als kleuter. Daar zal bij meespelen dat mijn moeder die toen nog voor me uitzocht. Maar toch. De enige heldere herinnering over wat ik aan had dateert van later. Toen ik in de tweede klas van de lagere school het een keer veel te koud had in mijn korte broek, en met benen vol kippevel bibberend op mijn stoeltje zat.
Ethel Portnoy schreef ooit dat veel mannen geestelijke naaktlopers zijn omdat ze zich nooit kunnen herinneren wat ze aan hadden. Terwijl vrouwen vaak nog tot in detail kunnen praten over hoe ze eruit zagen toen. Dat zegt natuurlijk wel iets.
Al vraag ik me daarbij af tot hoe ver de bewuste herinneringen bij vrouwen dan terug gaan. Ik kan me voorstellen dat iemand het moment bijblijft dat ze voor het eerst haar had dat lang genoeg was om in een vlecht te dragen. Maar zo’n moment wordt aan de meeste kleine jongetjes onthouden.
Ik ben vergeten hoe de levertraan smaakte die toen zo goed voor me was. Maar op het moment dat ik die levertraan nu weer zou slikken, is de herinnering aan die smaak er ook meteen weer.
Ik ben vergeten wat er in de boeken stond die mij ontelbare malen moeten zijn voorgelezen. Misschien dat die herinnering weer terugkomt als ze mij ooit onder ogen komen, maar erg interessant is dat allemaal niet.
Kinderliedjes, die zitten vast ook nog ergens opgeslagen. Voor demente bejaarden zijn de liedjes die ze leerden in hun jeugd soms nog het enige wat ze zich wel kunnen herinneren. Ongetwijfeld heb ook ik alleen maar een trigger nodig om al die kinderliedjes weer te kunnen mee zingen. Ik zie het al bij vrienden die in de kleine kinderen zitten, en zich ineens weer veel herinneren van hoe het was om zo klein te zijn.
Ik besef dat mijn bewuste herinneringen beperkt zijn tot beelden en misschien ook nog net tot woorden. Alle andere zintuigen moeten eerst worden aangezet om te laten weten dat ook zij toch ooit informatie hebben opgeslagen. De ene geur kan de herinnering aan een andere oproepen. De stem van een goede oude buur zal meteen weer vertrouwd zijn.
En misschien is het ook wel zo fijn om bloot tegen een ander aan te liggen in onbewuste herinnering aan veel vroeger, als baby.
Ik ben vergeten hoe het was om fysiek bang te zijn voor de grote jongens uit de buurt. Daar groeit een man blijkbaar overheen. Maar voor een vrouw is dat ongetwijfeld anders.
Ik ben gelukkig heel wat van die kinderangsten kwijt. Ook al omdat sommigen konden verdwijnen doordat mijn kennis groeide. Maar alleen al het besef dat die angsten bestaan hebben, maakt dat ik nooit onvoorwaardelijk over mijn gelukkige jeugd zal spreken. Hoewel er verder in het geheel geen klachten zijn.
Misschien ben ik inmiddels ook vergeten onbevangen als een kind te kunnen kijken. Of te theoretiseren om het idee alleen, zonder meteen naar de beste verklaring te zoeken.
Zoals toen ik me als klein jongetje achter in de auto nog verbeelden kon dat we altijd in een rondje reden, omdat alles dichtbij zo veel sneller uit het zicht verdween dan wat verderop te zien was. De auto moest daarom ergens in de verte wel aan een onzichtbaar touw vastzitten, dat ons in de rondte dwong. Zo veel was zeker.
[x]#569 fan dinsdag 25 mei 2004 @ 08:40:25
