Memoires van voor ik kon lezen. Een experiment iii
Ik droom vaak van een afstandje; me heel bewust van wat er gebeurt, maar net iets te veraf om nog in te kunnen grijpen. Alsof het mij niet aangaat. Terwijl ik toch wel degelijk mee doe in die droom.
Zo pakken mijn herinneringen vaak ook uit. Zij het dat ik die wel al tijdens het herinneren blijk te kunnen aanpassen.
Ik herinner me achter mijn vriendjes aan te steppen. Het is middag, de kleuterschool is uit. En ik zie mezelf daar steppen op mijn donkerblauwe step, wat toch niet kan. Dus op hetzelfde moment verandert het beeld. Nog steeds steppen mijn vriendjes voor me, maar nu zit ik wel in mijn lichaam. Mijn handen houden stevig de witplastic handvaten van het stepstuur vast. Ook gaat mijn hoofd steeds iets naar voren als ik afzet met mijn rechtervoet.
En dan ben ik me er hier nog duidelijk bewust van dat mijn herinnering in eerste instantie ongerijmd is. Een besef dat meteen correctie brengt, omdat ik doorkrijg dat er iets aan de logica veranderen moet.
Maar hoe veel van mijn herinneringen zullen vooral uit scènes uit een droom bestaan? Hoe veel herinneringen bestaan uit de samenvatting van tientallen gebeurtenissen, zo weinig verschillend dat er een constante uit is gehaald? Hoe veel herinneringen zijn domweg nooit eens waar geweest?
Het was een experiment om herinneringen uit mijn jongste jaren op te roepen, zonder daarbij foto’s te gebruiken of andere memorabilia. En ik ben verrast hoeveel me bijgebleven is uit de tijd voordat ik taal bewust gebruiken moest. De rijkheid aan details daarbij was groot, en onmogelijk in woorden te reproduceren hier. Veelal ging het om fragmenten ook; snippers van gebeurtenissen zonder clou, die daarom hier zijn weggelaten.
Maar goed, de zegeningen van een goed geheugen zijn beperkt, zodra je geen examens meer hoeft af te leggen tenminste.
Er zijn helaas weinig momenten in een mensenleven waarbij het nuttig is je bijna alles te kunnen herinneren. Ik kan te vaak een ander corrigeren tijdens een gesprek omdat die dan niet meer weet wat-ie ooit heeft uitgekraamd, en ik nog wel. Het is alleen sociaal niet gepast zo iemand dan te corrigeren.
Toch is ook mijn geheugen behoorlijk selectief, ondanks de schijnbare rijkdom aan beelden. Laat ik me derhalve eens buigen over wat ik allemaal vergeten ben. [wordt vervolgd]
[x]#566 fan maandag 24 mei 2004 @ 14:32:18
© eamelje.net 2001-2019. Alle rechten voorbehouden
2 kommentaren
eamelje op 24 mei 2004 @ 18:43:52
Laat me nog een dagje mijmeren over hoe het mechanisme van de herinnering in elkaar zit, dan komen er wel weer echte flarden uit mijn kinderleven langs.
Geduld. Ik vind dit ook maar uit terwijl ik er mee bezig ben.
cockie op 24 mei 2004 @ 18:10:15
Gebeurtenissen zonder clou vind ik zelf altijd fantastisch eigenlijk.
Waarom weglaten?
Ow, je zei snippers.
Nou ja… snippers zijn eigenlijk ook vaak wel fijn.