Te fietsen | week 15
bandjes
Weinig fietsen boeien me minder dan de exemplaren die tegenwoordig voor racefiets doorgaan. Al is wel interessant dat wie dit wil, en er een maandsalaris of wat voor over heeft, een fiets kan kopen die minder weegt dan 6,8 kg — het minimumgewicht dat de internationale wielerbond UCI hanteert voor deelname aan wedstrijden.
Mij gaat het er primair om de kilometers zo comfortabel mogelijk af te leggen, en dan liefst nog zonder moeite ook.
Profwielrenners gaat het allereerst om snelheid, en daarmee om de wens hun kracht zo goed mogelijk over te brengen op de wielen. Dus worden hun fietsen zo stijf als maar kan gemaakt. Verder moeten zij zich languit over hun frame uit kunnen strekken, om de aerodynamica.
En dan nog moet die fiets een zo laag mogelijk legaal gewicht hebben. Wat me de voornaamste reden lijkt dat wielrenners op ontiegelijk smalle bandjes rijden. Daar zit namelijk niet veel materiaal aan. En dat trekt lekker snel op na een bocht.
Met comfort heeft dit allemaal niets van doen. En mensen die dit ongemak beroepshalve willen trotseren begrijp ik beter dan de vele trimmers die ook op bandjes rondrijden van hoogstens een vinger dik.
Banden die wat breder zijn, rijden namelijk heel wat prettiger. Die dempen tenminste de oneffenheden van het wegdek weg.
Bredere banden hebben bovendien minder rolweerstand – het vlak dat de wrijving met de weg maakt, is weliswaar groter, alleen rust er daardoor minder gewicht op per vierkante millimeter.
Toch is er éen wedstrijd waarin zelfs profwielrenners op enigszins normale banden rijden. Parijs-Roubaix. De Hel van het Noorden. De keienklassieker. Waarbij alle ploegen, om het gehotsebots te overleven, bredere banden monteren dan in welke andere wedstrijd ook. Tot en met tubes van 28 millimeter aan toe – voor mij de minimumbreedte waarmee ik nog rijden wil.
Zelfs de fietsen worden soms aangepast — die bieden naast demping in het frame ineens ook een veel minder diepe zit, en lijken veel meer op de enduro-fietsen waarmee randonneurs dag en nacht hun brevetten rijden.
Parijs-Roubaix heet dan ook een ramp te zijn om te fietsen.
Maar ondertussen weet ik tal van stukjes weg in de buurt die zeker zo veel hobbels en hobbels hebben als het parcours van die wielerklassieker. Ook al zijn dat soms misschien stukjes van een paar meter.
Zo heeft de gemeente hier om éen of andere reden nogal wat bruggetjes in de fietsroutes van planken gemaakt, die niet helemaal aansluiten. Dat stuitert nogal voor wie daarover heen rijdt op dunne harde bandjes. Het stuur klapt mensen wel eens uit de handen dan.
[x]#10950 fan maandag 8 april 2013 @ 21:43:58
