Te fietsen | week 24
stadsfietsen ii

Terwijl In the City of Bikes éen van de betere boeken was die ik ooit las over fietscultuur, zei het me betrekkelijk weinig. En dat was toch wat raar.

Het kostte enige dagen om helderder te krijgen waarom. En dan denk ik toch dat mijn afstand vooral kwam omdat Pete Jordan’s boek enkel in een stad speelt.

Stad en fiets past maar om éen reden bij elkaar. Voor mij. Want meestal is een fiets in een stad het snelste vervoermiddel om van A naar B te komen.

Daarbij gaat het alleen eerder om dat A en dat B. En om die stad, met alles wat daarin aanwezig is, aan permanente barrières en rijdende hindernissen; en de eeuwige optocht aan medefietsers ook. De eigen fiets is op dit toneel niet meer dan bijzaak. Inwisselbaar.

Als het ding maar rijdt. Snelheid maken kan er toch al nauwelijks. Als de ketting er maar niet afloopt en de rem werkt.

In een grote stad in Nederland kan het ook niet uit om op een beetje aardige fiets rond te rijden. De kans dat het ding gejat wordt, is dan ineens onevenredig groot.

Toegegeven, de grotere steden hebben de laatste jaren overal gratis bewaakte stallingen ingericht. Maar plaats je fiets daarin, dan wordt het verder lopen om ergens te komen — wat het weer onzinnig maakt om met de fiets de stad in te gaan.

Bovendien, zelfs in Amsterdam is van A naar B nooit meer dan een afstand van tien kilometer. Dat is hoogstens een afstand als je die lopen moet, met een kapotte fiets aan de hand. Op een goede fiets, buitenuit, is mijn motor nog niet eens aangeslagen na tien kilometer.

En, zoals ik eerder schreef, fietsen hoort voor mij iets meditatiefs te zijn, en daartoe biedt de stad de ruimte niet.

** lees ook boeklog van 12 vi 2013: In the City of Bikes.


[x]#11136 fan zaterdag 15 juni 2013 @ 23:07:01