Te fietsen | week 28
ongelukken
Ruim een jaar geleden viel ik hard met de fiets. Een hond dartelde de weg op vlak voor me, en daar was geen ontwijken aan. Flinke schaafplekken waren het directe gevolg; en een gul bloedende hoofdwond; want ik had mijn bril in mijn wenkbrauw gemept.
Het lelijk rode litteken op mijn linkerpols herinnert nog altijd aan dat ene moment. Maar zelfs dat aandenken zal vervagen.
Ik heb wel iets anders aan dat ongeluk overgehouden. Iets positiefs. En dat is een permanent besef van veiligheid. Dus fiets ik liever niet op momenten dat de wegen gevuld zijn met te veel onberekenbare anderen — tijdens de spitsuren, en als de scholen in of uitgaan. Of op zondagmiddag, als lokaal de bejaarden met hun e-bikes allemaal op dezelfde fietspaden willen rijden.
Blijft er nog genoeg ruimte over om te fietsen. Want Nederland mag dan een fietsland heten, tussen de steden is er zelden iemand onderweg te zien.
Ook valt me ineens alle nieuws op over de veiligheid en ongelukken.
Mij lijkt het dat fietsen éen van de veiligste manieren is om je voort te bewegen. Als ik na ga wanneer ik dit jaar echt even gevaar liep, dan waren dat vrijwel steeds freak-accidents. Eens doken er twee reeën op, op mijn pad door het bos, waarvan ik de achterste enkel ontwijken kon door heel hard te remmen.
Maar de grootste schrik kwam laatst van twee hoenders, die onzichtbaar voor mij ’s avonds laat zaten te soezen op het warme asfalt van de weg, en die erg panisch opvlogen toen ik bijna op hen was.
En dan was er nog het moment anderhalve week terug toen ik bijna omver werd gereden door een jonge vrouw, die me tegemoet fietste, en hangend op haar stuur druk met haar telefoon in de weer was. Heb je een vier meter breed fietspad. Kan daar nog bijna een frontale aanrijding op ontstaan omdat iemand een beeldschermpje veel belangrijker vindt dan d’r fiets onder controle houden.
De tijd vertraagde, terwijl ik naar haar schreeuwde, en mijn banden vierkant remde.
Ik weet nog te hebben gedacht: weinig is zo zinloos als pijn te moeten gaan lijden door de domheid van een ander.
Onze voorwielen raakten elkaar. Hard. Maar ik stond al bijna stil, dus was het niet moeilijk om overeind te blijven.
Onglipte me toch nog een gesiste verwensing. Per ongeluk.
[x]#11208 fan donderdag 22 augustus 2013 @ 09:26:49
© eamelje.net 2001-2019. Alle rechten voorbehouden
2 kommentaren
eamelje.net op 23 augustus 2013 @ 09:50:16
Ik had al bedacht: je zou ze eigenlijk allemaal moeten fotograferen, die telefoonjunks. Om het probleem zichtbaar te maken.
Om me ook te realiseren: ja maar dan moet ik met twee handen los fietsen. En hoe link is dat dan?
Gelkinghe op 22 augustus 2013 @ 20:21:17
Ik denk dat ze van mijn gevloek nog dagenlang stijf zou zijn geweest.
Dat fietsen met de aandacht bij beeldschermpjes neemt hand over hand toe. En dan rijden ze op een lang recht stuk zonder dwarswegen en dan denken ze dat het wel kan. Niet dus.
Ik vind ook dat hier wetgeving tegen moet komen. Telefoon in de hand als je aan het verkeer deelneemt? Inbeslagname en een beste boete om het extra af te leren. Maar ja, van die politici in ons land mogen er best eerst een paar mensen sneuvelen.