Spiergeheugen
Te fietsen | week 07
Van de week zat ik eindelijk weer eens op een fiets met enkel een terugtraprem. En toch kostte het geen enkele moeite om die rem goed te gebruiken. Sterker nog, ik merkte op het moeilijkste kunstje bij de terugtraprem nog perfect te beheersen — om zonder na te denken zo te remmen dat de fiets wel voldoende vaart mindert voor dat moment, en toch netjes door blijft rollen, omdat de rem nog net niet volledig aangrijpt.
Had ik zelfs nog nooit eerder op die fiets gezeten, en waren de specifieke rijeigenschappen van dat ding me onbekend.
En goed, wellicht hadden andere automatismen het overgenomen als ik wel een noodstop had moeten maken. Misschien had ik dan wel voor niets keihard in de handvaten geknepen van het stuur, bij het gebrek aan remhandels daar.
Hoop ik tegenwoordig toch wel zo anticiperend te rijden dat noodstops alleen nodig zijn bij idiote fouten van anderen. Alleen hebben ook idioten een rijbewijs. Juist idioten, denk ik soms als ik weer eens per ongeluk in het spitsuur ben beland.
Uit de tijd dat ik mijn Batavus Sprint net had, herinner ik me ook de omgekeerde reactie. Enkel gewend aan terugtrapremmen trapte ik toen nog eens een keer panisch achteruit bij een noodstop, in plaats de remgrepen zo hard mogelijk dicht te knijpen. Om toen het misselijkste gevoel ooit te krijgen. Om geen weerstand te voelen waar wel duideljke tegenstand verwacht werd. Direct gevolgd door de paniek dat mijn fiets niet reageerde op mijn zo krachtig uitgevoerde bevel om direct stil te staan. Niet weldra, maar nu, maintenant, tout de suite, heute nog verdomme.
Ook vallen voelt altijd merkwaardig vertrouwd, vreemd genoeg. Alsof het lichaam zich al die keren vallen nog herinnert als klein kind. Of misschien vertaalt het brein de val slechts wel naar een ervaring die het heel jong al leerde. Wie weet.
[x]#12297 fan vrijdag 19 februari 2016 @ 22:04:32
