Compromissen ii
Te fietsen | week 09
Meest merkwaardig aan vouwfietsen vind ik hun zo hoge gewicht. Fabrikanten werven er zonder ironie mee dat hun lichtste vouwers amper elf kilo wegen. Terwijl er bijvoorbeeld tegenwoordig ook goedkope racefietsen zijn voor beginners, met grote wielen, die aanzienlijk minder dan die elf kilo wegen. Zelfs mijn stalen Koga Roadspeed uit 1980, met spatborden, Brooks zadel, en naafdynamo zit nog rond dat gewicht.
Wedstrijdrijders zijn overigens verplicht op een fiets te rijden van minstens 6,8 kilo — alleen maken de fabrikanten voor hen al modellen die nog lichter zijn. Waarop de ploegen deze fietsen kunstmatig moeten verzwaren; door een aluminium stuur te monteren bijvoorbeeld, in plaats van éen van carbon.
Van een fiets die tot een pakketje gevouwen wordt, zou je dan toch verwachten dat zo’n pakje ook makkelijk te hanteren zou zijn.
En dat is dus niet zo. Mede door dat onhandig hoge gewicht.
Deels is al die grote massa te verklaren door het ontwerp van vouwfietsen. Vele hebben een frame dat simpel gezegd bestaat uit een metalen balk met uitstekels. En zo’n balk is statisch en dynamisch veel minder sterk dan een frame uit buizen in de klassieke ruitvorm. Dus moet zo’n balk uit veel meer metaal bestaan om dezelfde stijfheden te kunnen bereiken.
Bovendien zit er doorgaans een scharnier in het frame van vouwfiets, die duizenden keren open en dicht dient te gaan zonder dat er daarbij speling ontstaat; wat alleen kan als alles solide wordt uitgevoerd.
Speelt er daarnaast nog mee wat ik nu dan het kinderfietsjeseffect noem. Ook de fietsen van kinderen hebben een opvallend hoog gewicht voor hun grootte — wat traditioneel verklaard wordt door het gegeven dat de jongsten onder ons hun fietsen nogal eens op de grond laten vallen, als hun aandacht door iets anders gegrepen wordt. Zo’n kinderfiets moet dus nogal wat mishandeling kunnen doorstaan zonder daarbij kapot te gaan.
En ook met vouwfietsen wordt ruw omgegaan.
Gevolg van dat hoge gewicht is dat opgevouwen fietsen opvallend onhandig te hanteren zijn, als er eens een eind gelopen moet worden met dat ding als pakket. Waarop sommige fabrikanten hebben gereageerd door hulpwieltjes op hun modellen te monteren; zodat deze eenmaal opgevouwen als een trolleykoffer is mee te rollen.
Brompton, dat voor velen toch de goudstandaard is op dit gebied, heeft deze hulpwieltjes alleen op een onhandige plaats gemonteerd. Brompton-rijders moeten namelijk allemaal altijd met de hakken naar buiten fietsen, willen ze niets steeds tegen die rolwieltjes schuren. Let daar maar eens op.
[ wordt vervolgd ]
[x]#12333 fan vrijdag 4 maart 2016 @ 11:56:44
