Grootstad
Te fietsen | week 16

Hans Monderman was een optimist. Of naïef. Want hij geloofde zeer in de goedheid van mensen.

Monderman heeft hier in de regio nogal wat invloed gehad op het ontwerp van wegen en pleinen. Hij maakte daar het liefst ‘shared spaces’ van. Wat betekende dat alle stoplichten, verkeersborden, en lijnen op de straat werden verwijderd, plus dat weg, fietspad, en stoep voortaan éen zijn.

Hij ging er daarbij vanuit dat het verkeer moeite zou hebben met al deze plotselinge vrijheid, en uit schrik behoedzaam om elkaar heen zou manoeuvreren. Auto’s zowel als fietsers en voetgangers.

En toegegeven, als zo’n gedeelde ruimte ergens net was aangelegd, werkte dit principe ook wel. Alleen, ‘familiarity breeds contempt’, of hoe zeg je dat in gewoon Nederlands. Eenmaal automobilisten met de situatie ter plaatse bekend zijn, drukken velen onder hen voortaan in hun blinde egoïsme gewoon alle andere verkeersdeelnemers van de weg. Wat maakt dat fietsers en vooral voetgangers zulke straten dan liever mijden.

Monderman heeft daarom ook éen van de gevaarlijkste kruispunten in Nederland bedacht, in een al te strikte toepassing van zijn methodiek.

Dus waar ik normaal een wat gemengde reactie heb op zijn levenswerk, moet ik ook toegeven dat Monderman éen ding goed gedaan heeft. Verkeerslichten zijn ondingen voor fietsers. En dat in de regio bijna alle verkeerslichten zijn verdwenen, heeft bij mij inmiddels tot ontwenningsverschijnselen geleid. Al ontbrak dit besef tot nu toe.

Want deze week deed ik de grootstad aan, om daar ineens weer ouderwets op elke straathoek een stoplicht tegen te komen. En ook waren die er op nogal onlogische plekken — als het fietspad gewoon door leek te lopen, en er enkel een uitrit van rechts leek te komen.

Dit gevoegd bij het ietwat hectische en anarchistische fietsverkeer om me heen in de nog redelijk vroege ochtend, maakte mij ineens tot boertje van buut’n in stad. Fietsen is inmiddels allereerst ontspanning voor mij. Zen op wielen. En mijn reflexen hebben zich daar naar gevoegd. Terwijl al mijn zintuigen toen ineens weer gespitst hoorden te zijn op gevaar van alle kanten, om gezond te kunnen blijven.

Die schrik duurde een kilometer of vijf. Toen had ik mijn eerste rode stoplicht genegeerd, en kwam de stadsfietser terug die ik lang geleden was. Een harde reset was gelukkig mogelijk gebleken. Nog wel. Die kostte enkel wat tijd.


[x]#12409 fan donderdag 21 april 2016 @ 11:56:39