Transcontinental

Transcontinental
Te fietsen | week 31

Deze week kijk ik meermaals per dag naar cijfertjes in purperen ballonnetjes op een scherm. En op dit moment bewegen veel van die cijfertjes zich met rukjes door de Alpen. Al zijn er ook die nog bij de bergen moeten komen.

De vierde Transcontinental Race is bezig. En hoewel dat race-element er dus wel degelijk in zit, gaat het mij daar eigenlijk niet om. De Transcontinental is een fietstocht die begint op de Muur van Geraardsbergen, en ditmaal eindigt in een Turkse badplaats. En de deelnemers hebben de route daartussen zelf te bepalen.

Al zijn ze onderweg ook verplicht een viertal controleposten te passeren.

En anders dan bij de meer traditionele fietsraces is de Transcontinental niet netjes in etappes verdeeld. De deelnemers bepalen zelf wanneer ze stoppen om te gaan slapen. Of te eten. De finish ligt pas helemaal op het eind. En anders dan bij Tour de France hebben de deelnemers zelf te zorgen dat ze voldoende eten en drinken krijgen onderweg. Die wordt hen niet aangereikt.

In de reglementen staat zelfs dat alle hulp van buiten verboden is. Tenzij die gewoon voor iedereen is in te kopen; in een winkel bijvoorbeeld.

En het is dit overlevingsaspect dat de Transcontinental zo boeiend maakt. Al weet ik ook best dat de verhalen daarover pas veel later naar buiten komen. Want, dat de deelnemers duizenden kilometers hebben te fietsen is éen. Maar hoe gaan ze met de eenzaamheid om onderweg — stayeren achter elkaar mag ook al niet — hoe met de roedels aan zwerfhonden in Oost-Europa, hoe met pijntjes en krampjes die na een paar dagen in het zadel helse problemen zijn geworden?

[ Een documentaire over de Transcontinental van vorig jaar staat hier: