Mooi wit
Te fietsen | week 35
Vorige zomer kocht ik voor weinig een zoveelstehands fiets uit 1988. Een citroengele Raleigh Triathlon. Ooit speciaal ontwikkeld voor triatleten — ofwel mensen die niet zo goed kunnen fietsen. Omdat het eigenlijk zwemmers zijn. Of lopers.
Reden voor de aanschaf was dat ik liefst een snelle fiets bliefde waarop redelijk brede banden te monteren waren — van minstens 28 mm — en ook nog spatborden daarbij. Om daar dan het hele jaar op rond te kunnen crossen.
Bleek al meteen dat ik geen prettiger fiets had in mijn stal. Comfortabeler was er niet. Geen fiets waarop ik na uren onderweg zo snel op door kan blijven rijden.
Geen idee wat het zegt dat mijn prettigste fiets er dus éen is voor niet-fietsers.
Enige probleem bleef die kleur. Of beter, de ideeën die de vormgevers van Raleigh eind jaren tachtig hadden gehad over de kleurstelling van de fiets. Het speciale zadel, waarop ook goed te rijden viel met natte kleding aan volgens de brochure, was namelijk wit. En het merk en type zadels waarop ik het liefste rijdt heeft geen wit.
Mij ging het te ver om veel geld uit te geven aan onbekende zadels van andere makers, of aan een katoen op rubberen Brooks C17, om de fiets te houden zoals die in de folder stond.
Kwam de Raleigh Triathlon ook met wit stuurlint. Wat misschien fris staat, maar heel erg snel vies wordt — helemaal als je geen handschoenen aantrekt bij het fietsen zoals ik.
Wit stuurlint wilde ik dan weleens proberen. Mits daarvan duidelijk was dat die tegen een wasbeurt kon of wat. Maar op dat idee kom ik terug. Zelden iets op mijn fietsen gemonteerd dat zo snel zo lelijk worden zou.
[x]#12606 fan zondag 4 september 2016 @ 22:00:00
