Te fietsen | week 06
winterfietsen
Als het moest, was het nooit een probleem om op de fiets te stappen en naar mijn bestemming te rijden. Ongeacht het weer. Ongeacht de temperatuur.
Fietsen gaat bijna altijd. Hoogstens is het uitkijken in de bochten bij gladheid, en moet er dan niet al te bruusk worden geremd. Hoogstens is het slimmer om niet langs een kanaal te rijden als de wind kan uithalen met flarden orkaankracht.
En ik heb zowat alle weersomstandigheden inmiddels meegemaakt, in de loop der jaren. Die konden weliswaar soms grote weerstand oproepen om te vertrekken. Maar eenmaal onderweg viel er altijd mee te leven.
Zelfs de keren dat het Siberisch koud was het afgelopen decennium, en ik naar kantoor moest vijftien kilometer verderop, verdween de ergste kou in mijn lijf na een paar minuten fietsen. En was het vervolgens slechts zaak om mijn vingers en tenen te blijven bewegen om daar enig leven in te houden.
Alleen heb ik mijn leven inmiddels grotendeels naar eigen smaak ingericht. Ik moet tegenwoordig zelden nog per se ergens op tijd zijn ’s ochtends vroeg. En daarmee is ook de verweking opgetreden.
Fietsen omdat het kan, roept een heel andere gemoedsgesteldheid op dan de plicht te fietsen omdat het moet.
Na afloop is de reactie ook anders. Want, de reis had niet zo hoeven worden afgelegd. Goed dus dat er een overwinning behaald is op de vrijblijvendheid.
Beginnen is alleen zo moeilijk; omdat een goede reden lijkt te ontbreken. De wetenschap dat fietsen goed is voor mijn gezondheid, of dat mijn humeur er zo van opknapt, is een verre abstractie vergeleken met de directe indruk van de onaangename omstandigheden buiten.
[x]#9786 fan donderdag 9 februari 2012 @ 09:00:00
