Verzamelde gedichten ~ Lucebert

Lees ik minder poëzie dan vorig jaar? Het lijkt er wel op, volgens mijn boeklog. Maar, voor het eerst vertekent dat mijn leesgedrag.

Ik lees nog evenveel gedichten als altijd, maar kies deze meestal uit bundels die hier al ergens besproken staan. En vaak lees ik dan maar éen vers, of hoogstens een paar.

Bij mijn verzameling thuis kwam ondertussen wel dit boek, en dat heb ik nu éen maal helemaal doorgenomen. Aan de markeerstrookjes tussen de pagina’s te zien. Dus komt deze verzamelbundel voor bespreking hier in aanmerking, waarbij ik dan merk er eigenlijk niet zo veel over te zeggen te hebben.

Als dichter is Lucebert uniek, in de rijke ritmes en klank van zijn taal. En soms vind ik dat prachtig, maar een ander moment lukt het me niet ook maar enige grip op enig gedicht van hem te krijgen. Dan valt me hoogstens iets op als dat hij zo vaak maar éen bijvoeglijk naamwoord per zelfstandig naamwoord gebruikt, waardoor een gedicht ook heel naar dreunen kan.

Ik heb ook gemerkt hoe zeer ‘De dode dichters almanak‘ aan mijn waardering voor Lucebert bijdraagt. In elke jaargang komen wel een paar van zijn gedichten langs. Om de toon, en het spreekritme van de schrijver erbij te weten, helpt mij.

boeken hebben hun geschiedenis
het boek is nog niet uit
het is wel een uiterst klein dun boek
een handboek een schemerboek
in de boekenkast is het altijd zoek
ook valt het van tafel in het niets
valt het tussen de woorden van praters
tussen het gebrul van elokwente sprekers
ver weg ontbladert het in het witte woud
schurftig komt het soms terug zacht
is zijn vragende oogopslag in een hoek
vergeten gaat het liggen en vergeelt
tussen de onverschillige pissebedden
wordt het een stehgeiger voor stijfkoppige
dovemansoren geen eenvoudige boodschap
verlaat meer het boek het is slaapverwekkend
ook de lezer is slaapwekkend maar die eet
vrijt slaapt en doet aan krachtsport
die werkt zich zeker tevreden in het zweet
die danst met hanetred rond zijn windei
en bereikt zo de juiste vorm de hemel op aarde

[815]