My Name is Lucy Barton ~ Elizabeth Strout
De meeste boeken zijn te lang. Menige uitgave zou er flink van opknappen als die hoogstens de helft van het originele aantal woorden zouden bevatten, of tenminste toch een kwart minder aan tekst.
Van de weeromstuit, misschien, voelt een geslaagd boek altijd als te kort.
Al weet ik niet goed wat er verder nog toe te voegen zou zijn aan de roman My Name is Lucy Barton van Elizabeth Strout.
Spijtig voelde het, toen dit boek ineens uit was.
Ogenschijnlijk brengt deze roman een klein verhaal, van een vrouw die, een tijd terug alweer, negen weken min éen dag in een New Yorks ziekenhuis lag door complicaties na een blindedarmoperatie. Haar man gaat daar liever niet langs, die is allergisch geworden voor ziekenbezoek, nadat hij op zijn veertiende telkens zijn aan kanker stervende vader had moeten bezoeken. Daardoor krijgt de patiënte, Lucy Barton, hun twee dochtertjes ook nauwelijks te zien.
Wie wel ineens langs komt, en dagen aan haar voeteneind komt zitten, is haar moeder. Van wie ze vervreemd was geraakt.
Nog altijd hebben die twee vrouwen weinig gemeen. En omdat het gesprek niet kan gaan over wat er zoal onbepreekbaar is geworden, vertelt die moeder telkens over hoe het verder is gegaan met mensen die Lucy ook heeft gekend, daarginder op het platteland. In het verleden.
Lucy Barton wist daaraan te ontsnappen. Ze heeft het gemaakt, in de ogen van haar moeder, door dat kleine plaatsje in Illinois te verlaten, en aan de Oostkust naar de universiteit te gaan.
Knap aan dit boek is alleen al dat daarin toch meerdere verhalen tegelijk worden verteld. Er is de backstory van die diep armoedige jeugd — toen Lucy klein was, woonden ze in een garage, niet eens in een huis — en alle psychologische schade die daarvan het gevolg was. Zelfvertrouwen krijg je daar in elk geval niet van mee. Schaamtegevoelens wel. En nooit ben je ergens meer thuis. Omdat de achterblijvers jou als een vreemde gaan zien, door het verraad dat elk vertrek ook is.
Er is die onverwachte reünie met haar moeder, die ook al vreemd verloopt omdat Lucy Barton nog altijd zweeft van de koorts.
En achter dit alles speelt nog het verhaal van hoe deze vrouw een schrijver wordt, in het New York tijdens de hoogtijdagen van de AIDS-hysterie.
Maar meer nog dan dat allemaal is deze roman zo goed doordat het verhaal perfect op toon blijft. De koortsige roes van dat verblijf in dat ziekenhuis, en de melancholie daarbij dat het mis is, al weet niemand waarom precies, en misschien wel nooit meer goed komt, kleurt ook zo zeer de passages die buiten dat ziekbed spelen.
Gelukkig daarom dat er altijd weer boeken zijn als deze roman. Uitgaven die bewijzen dat het lonen kan om toch ook het volgende lange fictiewerk te gaan lezen. Onbevangen. Omdat zelfs verwende lezers dan nog aangenaam verrast kunnen worden bij het lezen.
RSS feeds