Tiid stie even stil ~ Jan van der Leij

Tijdens het lezen van deze verhalenbundel drong zich bij mij de verzuchting op: mannen in Friesland schreven wel heel erg voor andere mannen. Dit is verder typisch een boek dat ik anders niet op boeklog had besproken, omdat niemand wat heeft aan mijn gehak op een debuut.

Van der Leij [1962] schrijft verhalen van een sterk verschillende lengte, weet die zelfs ook nog weleens van een aardig plot te voorzien, maar mist helaas simpelweg een aantal basisvaardigheden. Zo dragen zijn dialogen zelden bij aan de directe voortgang van de vertelling. Evenmin zijn ze informatief over de personages, en dus lijken al die gesproken woorden vooral vulling te zijn. Dat is vreselijk vervelend, omdat een aantal verhalen voor het grootste gedeelte uit dialoog bestaan.

Heel erg slecht zijn al de verhalen nu ook weer niet. Er spreekt zeker wel enig verteltalent uit. Maar mijn adagium is nu eenmaal dat er geen overtollig woord in een verhaal mag staan, en op dat punt schiet Van der Leij gewoon ernstig te kort. Hopelijk voor hem is dat door een gebrek aan schrijfervaring.