My Lives ~ Edmund White
Autobiografieën worden pas geloofwaardig als de auteur daarin dingen bekent die hem of haar niet sympathieker maken, in ogen van de lezers. Dat is een merkwaardig mechanisme. En daarom vind ik de meeste memoires wel aardig, maar zo zelden bijzonder. Als er al bekentenissen instaan, zijn die niet zelden koket.
De autobiografie My Lives van van de Amerikaanse homme des lettres Edmund White [1940] pakte daarentegen uit zoals ik niet eerder tegenkwam. Meer is me nu over hem bekend dan ik wel weten wilde. Tot en met de maat van zijn lid [te klein], en zijn favoriete sexuele positie [ontvangend].
Nog wonderbaarlijker is dat ik in het boek lezen bleef, ondanks de nadruk op sexuele ontmoetingen — heterosex was overigens net zo afstompend geweest om over te lezen als White’s homosex. De taal overwon simpelweg alles. En in handen van een schrijver die wat kan, worden zelfs de merkwaardigste passages, als die over de ondertoon van incest in het gezin White, opmerkelijk om andere redenen dan puur de inhoud.
Interessantste periode uit White’s leven vond ik dan weer diens tijd in Frankrijk, waar hij als gelijke verkeerde onder velen die ook wij voor grote schrijvers houden. Schrikt Edmund White natuurlijk niet terug voor roddel, over bijvoorbeeld Foucault [een typische, passieve ‘bottom’]. Maar gaat het gelukkig ook nog wel eens over ideeën, of het schrijven.
Daar komt verder bij dat in de twintigste eeuw, zoals White die meemaakte, nogal wat gebeurde, voor homo’s. Was er enerzijds hun emancipatie, en de aarzelende acceptatie van hun geaardheid door de rest van hun publiek, kwam daar anderzijds die vloek overheen van de AIDS.
De ziekte maaide nogal wat mensen weg uit White’s omgeving, wat hem noodgedwongen ook tot chroniqueur van een tijdperk maakte.
Bovendien was prettig dat de autobiografie niet chronologisch is ingedeeld, maar op thema.
RSS feeds