Memoires van een geestelijk naaktloper? Slot
Mijn moeder vroeg me bijna streng of ik soms het Daktari-pak vergeten ben waar ik zo trots op was als kleuter. Maar vergeten is het woord niet, ik had met mijn uitspraak een veel algemener bedoeling. En het ging me er nooit om hier een volledige reconstructie van mijn kleutertijd te maken. Dan had ik wel alle foto’s en films uit die tijd verzameld, en mijn ouders grondig geïnterviewd; of eventueel de familie en wat oude buren ondervraagt voor aanvullende informatie.
Ik vroeg me de afgelopen tijd simpelweg af welke sleutels er bestaan om toegang tot het paleis van mijn geheugen te krijgen.
Het jasje van dat Daktari-pak staat bovendien op een foto, of zelfs een hele reeks foto’s die mijn vader maakte toen ik heel zielig ziek van de waterpokken was.
Blijkbaar moest het rolletje vol zodat het ontwikkeld kon worden, de laatste foto kon er niet eens meer helemaal op. Maar goed, eigenlijk is het niet eens raar dat deze foto’s bestaan. Veeleer mag het opmerkelijk heten dat op jeugdfoto’s meestal alleen de zonnige dagen, de vakanties, en de verjaardagsfeestjes voorbijkomen.
Het Daktari-pak was grijzig, al kan mijn kleurenblindheid me hierin bedriegen, en geschikt voor een Nederlands klimaat. Zeker geen tropenkostuum zoals de familie Tracy in de TV-serie droeg. Maar ik herinner me nog wel goed hoe veel zelfvertrouwen het dragen van dat jasje en de bijbehorende broek me gaf. Helemaal kan ik mijn taal van toen niet meer terugbrengen, maar het Daktari-pak maakte dat ik me op een nieuwe manier belangrijk voelde. Waarschijnlijk door eenzelfde diepmenselijke associatie met kwaliteit waardoor ook volwassenen Air Jordan-basketbalschoenen kopen, of hetzelfde ontwerp trouwjurk willen hebben als waarin een beroemdheid voor het altaar stond.
Emoties doen het goed als sleutel tot mijn oudste geheugen. Het schijnt ook dat de oudste herinneringen van mensen op zijn vroegst rond tweeënhalfjarige leeftijd beginnen, en meestal verband houden met een sterk emotioneel gekleurde gebeurtenis.
In mijn geval was ik inderdaad ook precies tweeënhalf. Mijn zusje was geboren, en ik zit achter bij mijn oma op de fiets onderweg naar het ziekenhuis dat toen nog op het Moleneind zal hebben gestaan. In de Houtlaan veegde ik mijn snottebel af aan haar lichtgekleurde suèdejasje.
Toch zijn er ook oudere geheugenflarden. Ik herinner me ooit van een betonnen trap te zijn gerold en dat het vallen zo natuurlijk aanvoelde. Of dat ik naast iemand in een oneindig groot bed werd gelegd; ons beider hoofd op het veel te dikke kussen.
Schoenen bleken voor mij ook een verrassende sleutel tot mijn herinneringen te brengen. Misschien omdat ik nog altijd zelden nieuwe schoenen koop, die krengen nooit goedkoop zijn, en het altijd enige tijd duurt voor ik er vertrouwd mee ben. Maar het is waarschijnlijk alleen voor mij interessant om me mijn schoenen te herinneren en wat daar mee samenhing.
Wel vind ik inmiddels dat Ethel Portnoy’s uitspraak niet voor mij opgaat. Ik ben geen geestelijke naaktloper, maar herinner me juist heel goed wat ik op bepalende momenten in mijn leven voor kleren aan had. Al is me nooit weer het zelfvertrouwen overkomen dat het Daktari-pak me gaf, ik heb daar toch wel degelijk naar gezocht.
Aan de andere kant, ik heb zelfs kleding die te sterk voor mij is. Enkele jaren terug vertaalde ik in een slapeloze nacht tweederde van de interface van Google in het Fries. De enige gedachte daarachter was dat ik wilde voorkomen dat een paar beroepsfriezen “I’m feeling lucky” verkeerd zouden vertalen. Omdat het enige juiste alternatief daarvoor een zinnetje van mijn pake Okke was: “lok wat jouste”; geluk wat breng je.
Later heeft iemand van de Fryske Akademy mijn werk afgemaakt, en daarmee de publiciteit gehaald. Maar hij had niet anders dan ik een e-mail van Google gekregen met een bedankje, en de vraag om zijn kledingmaat op te geven omdat we een T-shirt zouden krijgen voor onze inspanningen.
Dat T-shirt ligt nu te vergelen in de kast. Ik geloof niet dat ik het ooit publiekelijk zal durven dragen. Hoewel het typisch wel een ding is om de blitz mee te maken op een webloggersweekend, of zo.
Anderzijds, de Google-interface is ook vertaald in het Klingon en het Elmer Fudds. Zo veel stelt het ook allemaal niet voor.
[x]#604 fan maandag 7 juni 2004 @ 19:04:52
