Herfstkreet van de havik ~ Joseph Brodsky

Er is een soort stem die ik haat met de passie van een vurige zon. Het is de valse stem die menig dichter opzet bij het declameren van zijn verzen, om maar goed uit te laten komen wat voor kunst er komt. De gezwollen dichtersstem. Het geluid van een aansteller.

Maar, als Joseph Brodksy zijn gedichten voordroeg, ging hij nog verder. Zijn stem kreeg zelfs iets priesterlijks bezwerends; ineens sprak daar een sjamaan die aan de taal ook nog muziek en lading meegaf.

Dat nu, vind ik prachtig. Misschien wel omdat ik het Russisch niet versta, en daardoor niet word afgeleid door de inhoud van wat hij zegt.

Alleen, gebrek aan kennis van het Russisch houdt ook in dat ik voor het lezen van zijn poëzie gedwongen ben vertalingen ter hand te nemen. En een vertaald gedicht is altijd een ander gedicht, zelfs als de vertaling van een collega-dichter komt.

Dat ook maakt dat het beoordelen van vertaalde bloemlezing uit iemands werk vrijwel onmogelijk is. Het enige wat me rest, is Brodsky lezen in vertalingen die ik wel begrijpen kan; de gedichten te omsingelen zonder er ooit helemaal bij te kunnen komen.

Heel soms is dat genoeg.

Joseph Brodsky, De herfstkreet van de havik
Een keuze uit de gedichten 1961 – 1986
249 pagina’s
Uitgeverij De Bezige Bij, 1997

[x]opgenomen in het dossier: Nobelprijswinnaars