Grachtengordel ~ Geerten Meijsing
Dus lees ik binnen enkele dagen twee autobiografisch getinte boeken van schrijvers over de tijd voor hun doorbraak naar het grote publiek. Twee boeken over het eeuwige geldgebrek, en de pijnlijke wetenschap nog steeds niet erkend te zijn. Maar, wat een verschillen tussen Auster en Meijsing, alleen al in de pretenties die ze hebben.
De grachtengordel is ook nog een sleutelroman over de literaire scene in Nederland aan het einde van de jaren tachtig. Heel moeilijk is het niet de vaak amper vermomde namen van de vele personages terug te leiden tot de originelen. Indertijd verschenen er nog grote stukken in de courant over wie wie zou zijn.
Alleen, heel interessant is die verkapte roddel niet. Behalve dan om de sfeer te tekenen van het literair bedrijf in Nederland, waar de pretenties enorm zijn en de eigendunk hoog.
Ook Erik Provenier, het alter ego van de auteur in dit boek, lijkt niet gebukt te gaan onder enige twijfel over de eigen kwaliteiten. Behalve dan dat gebrek aan erkenning, hè. Maar hij bezit enorme zekerheden, over wat een echte schrijver is en doet. En daartoe hoort in geen geval in de krant schrijven om geld te verdienen.
Bovendien weet Provenier in éen oogopslag of een werk literair deugt of niet.
In 1988 zou de auteur Geerten Meijsing de AKO-literatuurprijs winnen voor Veranderlijk en wisselvallig; een boek waarin hij zich wat minder parmantig opstelde dan daarvoor, waardoor hij het zelf bijna uitverkoop houden vond.
Laat zoiets nu ook die Erik Provenier in dit boek overkomen. Ach ja.
Meijsing is de schrijver van een soort boeken waar ik mij normaal verre van houd. Mij boeit die interessantdoenerij niet zo, dat gekoketteer met de litteraire traditie, het gedweep met het schrijverschap. Van hem kan ik het toch hebben, omdat hij wel schrijven kan. En dat is in Nederland al heel wat. Maar meer dan éen boek in de drie, vier jaar moet ik van hem niet lezen.
RSS feeds