Prikken en slikken ~ Willy Voet

Ik had het nog altijd niet gelezen, dit boekje van de voormalige verzorger van de Festina-wielerploeg Willy Voet. Zijn arrestatie bij de grens in 1998 met een auto vol EPO was aanleiding voor de meest merkwaardige Tour de France ooit, Le Tour Dopage.

Maar waren er redenen voor het niet te lezen?

Graag mag ik naar wielrennen kijken op de televisie; ook deze week weer, nu de Giro d’Italia zijn slotweek kent en de winnaar nog altijd niet helemaal vaststaat. Wilde ik die blik achter de schermen daarom niet? Er is altijd nog zoiets als de mythe van het wielrennen, de strijd die de renner bij zo’n meerdaagse wedstrijd niet alleen tegen andere renners voert, maar ook tegen zijn eigen lichaam, het landschap, en de elementen.

Wielrenners die gepakt worden ontkennen altijd iets genomen te hebben, maar waarom? Ik denk dat ik dit antwoord niet per se hoefde te weten.

En dus valt het cynisme in het métier over doping me het meest op in dit boek. Controles zijn er om ontdoken te worden, desnoods met urine van iemand anders, en andere trucs om de dopingarts te foppen. Maar verzorging met alle mogelijke middelen is normaal. Voet vertelt tussen het verhaal van zijn arrestatie ook terloops hoe hij renners prepareerde. Eind jaren negentig bestond die medische voorbereiding uit een kuurtje EPO en groeihormoon voor de spieren vooraf, nog eens iets hormonaals dat de agressie aanwakkerde vlak voor de wedstrijd zelf, en een overdosis coffeïne in een pil desnoods nog tijdens de koers.

Zelf slikte en spoot hij trouwens ook, om wakker te blijven tijdens de lange autoritten.

Het gaat me waarschijnlijk ook om het cynisme bij de wielerjournalisten, die niet in doping geïnteresseerd kunnen zijn, omdat ze anders niemand meer uit het peloton te spreken krijgen. Of de afgewende blik van wielerunie UCI. Die best nog eens een medisch attest accepteert dat een renner toestaat bepaalde medicijnen te gebruiken als deze al een positieve plas heeft ingeleverd.

Maar het meest zal me van dit boek bijblijven hoezeer wielrenners in staat zijn zichzelf voor de gek te houden. Elk van hen weet perfect wat er in zijn lichaam is gebracht. Tegelijkertijd zijn ze in staat te geloven niet te gebruiken, omdat ze bij testen zo vaak niet gepakt worden, bijvoorbeeld omdat wat ze gebruikt hebben dan al niet meer op te sporen is.

Wielrennen is tegenwoordig een vorm van georganiseerde misdaad, misschien moet ik er voortaan maar zo naar kijken. En over dat onderwerp worden tenslotte ook talloze films en TV-servies gemaakt, die interessant zijn zonder ook maar een moment over ethiek of moraal na te denken.

Willy Voet, Prikken en slikken
30 jaar doping in de wielersport
144 pagina’s
Uitgeverij De Fontein, 1999

[x]opgenomen in het dossier: doping, wielrennen