Linkerbil van Bettini ~ Wilfried de Jong

Van de sportpagina’s in de kranten van maandag verlang ik vooral dat iemand daarin betere woorden heeft gevonden dan mij lukte om te beschrijven wat er gebeurd is. Zeker als er interessante wedstrijden op televisie geweest zijn dat weekend.

Goed schrijven is vooral ook goed waarnemen.

Maar er zijn heel weinig scribenten die het kunnen. Zelfs de columnisten, toch aangenomen om hun eigenzinnige manier van schrijven, tonen zich meestal niet meer dan zitkamerfilosofen; waarnemers die hun bankstel niet verlaten om de wereld te beschouwen. Verscholen achter hun dikke buik. Blind voor het sprekende detail.

Wilfried de Jong slaagt er als een van de weinigen wel in zo af en toe een column te schrijven die met terugwerkende kracht een sportgebeurtenis van het weekend verrijkt. Hij kan kijken. En, hij komt daarvoor ook van zijn stoel af.

Maar dan stopt hij de beste van die columns in een bandje met wat zelfbedachte verhalen die het niveau schoolopstel niet overstijgen. Terwijl de sport toch zo veel ware maar nooit vertelde verhalen kent. Het boek begint ook nog eens met die nep.

Eigenaardig. Zelden een boek gezien waarvan het niveau van de verschillende onderdelen zo in kwaliteit verschilde. Waar de eerste achtenzestig pagina’s er eigenlijk uitgescheurd moeten worden om een goed boek over te houden.

Wilfried de Jong, De linkerbil van Bettini
204 pagina’s
Uitgeverij Podium, 2005

[x]opgenomen in het dossier: wielrennen