Kleur komt nooit alleen ~ Antjie Krog

► door: A.IJ. van den Berg

Opvallend aan deze bundel gedichten is voor mij niet eens zo zeer de taal, hoewel Krog heel wat verschillende registers gebruikt, maar vooral ook de Zuidafrikaanse werkelijkheid die zij beschrijft.

Probeer maar eens over de geologie van een landschap te schrijven in Nederland, waar bijna alles de laatste eeuw nog op de schop is geweest.

En dan zwijg ik er nog maar over hoe de politieke situatie in Zuid Afrika verschilt van die hier. Alle plaatselijke hysterie over terroristennetwerken ten spijt.

Toch vond ik Krog’s gedichten bij enkele schilderijen van Marlene Dumas met mensfiguren mij het meest zeggen. Misschien omdat die wel over een werkelijkheid gingen die ik meteen begrijpen kan.

In deze bundel staan Krog’s teksten op de rechterbladzijde en de vertaling daarvan links. Ik heb de vertaling alleen gebruikt wanneer me een Afrikaans woord niet meteen duidelijk was, dus kan niet echt over de kwaliteit daarvan oordelen.

Ik denk alleen wel dat veel van de langere gedichten meer geschikt zijn voor het oor, dan voor het oog. Nu raakte ik weleens de draad kwijt.