Asterix: Het geheime wapen ~ A. Uderzo
Het laatste album uit de reeks Asterix en Obelix is net een week uit, en ik heb er nog niemand een goed woord over horen zeggen of schrijven.
Is het dan werkelijk zo erg?
Ja. Het is nog veel erger.
Zoals er in India een traditie was dat de weduwe tegelijk met haar overleden man gecremeerd werd, zou het ook op straffe van de dood aan duo’s verboden moeten worden het samen behaalde succes uit te blijven melken als éen van beide overlijdt.
Tekenaar Albert Uderzo heeft in zijn eentje geen enkel aardig album meer weten te maken sinds scenarist René Goscinny stierf in 1977. Dat is inmiddels 28 jaar geleden.
Ik zou er inmiddels dus aan gewend moeten zijn dat een Asterix-album mij niets meer brengt.
En toch. Zo’n uitverkoop als in dit boek was er nog niet eerder. Uderzo sleept Walt Disney erbij, mangastrips, en gekloonde superhelden die op Superman en Arnold Schwarzenegger tegelijk moeten lijken. Er wordt veel gevochten, maar de Galliërs hebben er niet eens deel aan. Ik was op bladzijde 37 en dacht, het verhaal mag nu wel eens wat opschieten wil er nog iets gebeuren. Toen kwam er nog niets.
En het einde is helemaal triest, als Purno de purno iedereen alles laat vergeten. Het was maar een droom, denk ik dan. Het allerergste cliché uit de geschiedenis van het verhalenvertellen.
Maar goed, volgens de officiële website komt er in 2006 een nieuwe tekenfilm uit, gebaseerd op een klassiek verhaal. Dat is tenminste nog iets.
RSS feeds