Nieuwe Revu 9

Net als met een krant gaat een lezer met een tijdschrift een relatie aan. Belangrijkste voorwaarde is daarbij dat een tijdschrift zich min of meer voorspelbaar gedraagt, en daarbij toch nog weet te verrassen. Zo af en toe.

Ook op Nieuwe Revu had ik ooit een abonnement. Het bood zo’n fijn tegenwicht tegen alle opiniebladen die ik las, plus alle vakliteratuur nog daarbij. Tot me ineens de sjablonen opvielen die bij het maken van dat blad meespeelden. Elk jaar opnieuw kwamen op dezelfde tijd dezelfde onderwerpen langs. Die voorspelbaarheid was dodelijk, voor het abonnement.

Maar ziet, zo heel af en toe is het best de moeite waard weer eens een exemplaar te kopen. Of in mijn geval: in de trein te zien liggen zonder eigenaar en daarom oppikken.

In dit nummer ging een groot stuk over gemeentepolitiek, maar natuurlijk niet al te diepgravend. Er was nogal wat aandacht voor georganiseerde misdaad, zonder dat daar nu werkelijk iets nieuws over geschreven werd; behalve dan dat wat poppetjes meer reliëf kregen. De Familie Doorzon bestaat nog altijd als strip, en is nog altijd niet leuk. En Hein de Kort kan nog altijd niet tekenen.

Alleen heeft Mart Smeets blijkbaar tegenwoordig geen vaste column meer.

In ruil daarvoor mocht Smeets ditmaal een stuk schrijven over de gouden medaille die schaatser Bob de Jong won op de Spelen in Turijn. Ook in dat stuk stond niets in dat ik niet ergens anders al eerder had gelezen. En dan heb ik al dat Olympische gedoe nog vrijwel genegeerd ook.

Geruststellend allemaal, als het niet zo saai en voorspelbaar was.

Nieuwe Revu 9
1 maart t/m 7 maart ’06
68 pagina’s
Uitgeverij Sanoma

[x]opgenomen in het dossier: periodieken