Schaduwzijde ~ Joe Simpson
Het schijnt inmiddels een heel genre te zijn; de boeken die bergbeklimmers of andere reizigers schrijven over hun ontberingen. Opdat de lezer lui in zijn stoel toch het gevoel kan krijgen iets te hebben beleefd.
Ik herinner me in mijn tienertijd zelfs vrij veel over ontdekkingsreizen gelezen te hebben, maar mijn belangstelling voor het onderwerp droogde daarna op. Ik denk omdat ik inmiddels ernstig de waarde van dat soort sterke stukken ben gaan relativeren.
Bovendien levert het beschrijven van een unieke prestatie zeker niet automatisch goed boek op. Nee omgekeerd, misschien beleef ik wel veel meer plezier aan een pakkend verhaal over een ommetje in de duinen bij Bloemendaal, over aangeharkte paden.
Aardig aan dit boek was wel weer dat Joe Simpson de verwording van de bergsport erin beschrijft. Ofwel, dat het geen prestatie meer hoeft te zijn om Mount Everest te beklimmen, omdat er voor $ 65.000 geheel verzorgde trips naar de top te koop zijn, inclusief sherpa’s die je een kontje geven op de moeilijkere stukken.
Probleem is evenwel dat door het grote geld de oude solidariteit tussen klimmers verdween. Het boek opent dan ook met het verhaal hoe een Nederlandse Everest-expeditie onder leiding van Ronald Naar geen hulp bood aan een Indische klimmer iets verderop buiten lag te sterven. Naar heeft inmiddels ook over zijn visie op deze gebeurtenis geschreven, maar ik kan daar niet erg nieuwsgierig naar zijn om een of andere reden.
Simpson dan weer heeft ook een duidelijke reden om te klagen over het verdwijnen van de solidariteit. Hij brak ooit zelf een been tijdens een expeditie en lag dagenlang hulpeloos te creperen tot hij gevonden werd.
Het is in passages als de laatste dat een schrijver zijn meesterschap tonen moet. En Simpson weet er nog net een redelijke reportage van te maken. Soms is dat genoeg. Vaker helaas niet.
RSS feeds