Runaway ~ Alice Munro

► door: A.IJ. van den Berg

Er is iets met een aantal verhalenbundels van Alice Munro dat me soms eerst dwingt tot een omtrekkende beweging. Ik heb dan éen verhaal nodig om toegang tot het boek te krijgen. Zelden of nooit is dat het eerste verhaal, helaas.

Zonder die sleutel lijkt Munro me buiten te sluiten. Is het of de wederwaardigheden van haar personages amper de moeite van het beschrijven waard zijn. Vraag ik me zelf soms af waarom ik haar vorige boeken toch zo goed vond.

In dit boek was het verhaal Silence de toegangspoort. Misschien omdat er niet zo veel personages in voorkwamen, misschien omdat ik de vrouw waarover verteld werd meteen sympathiek vond. In elk geval lukte het me daarna weer eens om volkomen onder te dompelen in een boek.

Ineens ook, vond ik Munro weer de beste fictieschrijver die ik de laatste jaren las. Vanwege de melancholie in haar verhalen, en vooral vanwege haar onnadrukkelijkheid.

Alice Munro heeft gemiddeld maar dertig bladzijden nodig om aanmerkelijk meer te vertellen dan een Heleen van Royen doet in driehonderd, en dat ook nog eens honderd keer beter te doen. Dat komt alleen al omdat Munro het niet nodig vindt alles in detail uit te werken, maar de lezer intelligent genoeg acht zelf de details in het vullen van de vrouwenlevens die ze beschrijft.