Geschiedenis van het privéleven ~ Pieter Stokvis (red.)

Het mooie van de studie geschiedenis blijft dat ik gewoon een leerboek als dit kan lezen, zonder me daarbij te vervelen. Er staan goed leesbare verhalen in, meestal met prettig veel informatie die mij nog onbekend was. Maar eigenlijk is deze uitgave niet voor mij bedoeld. Ik studeer niet aan de Open Universiteit, en heb het evenmin nodig om er door collega-historici op gewezen te worden welke bronnen er allemaal zijn om het verleden te ontsluiten.

Al klopt dit ook weer niet helemaal. Zo verbaasde het mij wat dat Ileen Montijn in haar boeken weleens romans als bron gebruikte om de zeden uit het verleden beter te kunnen begrijpen. In de Geschiedenis van het privéleven is een heel hoofdstuk gewijd aan de voors en tegens van het gebruik van zulk materiaal. Zonder dat ik daar nu heel erg door overtuigd werd, overigens.

Bovendien is er ook een theorie die stelt dat juist bij de wat mindere schrijvers, of in genre-fictie als thrillers, de werkelijkheid van dat moment het minst vervormd in de boeken komt. Omdat de werkelijkheid daarin vooral decor is, en niets meer dan dat.

Verder was ik vooral gecharmeerd van een hoofdstuk over het dagboek van een jongen, dat hij rond 1800 op aandrang van zijn ouders bijhouden moest. Wat overigens ook de vraag opriep wat sociologen en historici doen met die enorme rijkdom aan persoonlijke informatie die nu openbaar online beschikbaar is. Worden er MySpace- of Hyves-pagina’s vastgelegd voor toekomstige onderzoekers? Desnoods weblogs als deze misschien?

Overigens miste ik in dit boek een tweetal bronnen die meer kunnen vertellen over het privé-leven vroeger. Zo staat er niets in over audiovisueel materiaal, en komt het belang van de mondelinge overlevering er vrij karig vanaf. Al is het ook zo dat bijvoorbeeld het enige Nederlandse TV-programma over geschiedenis nu juist alleen van deze twee bronnen gebruik maakt. Onbekend zijn ze niet.

[x]