Trappeare ~ Anneke Gerbrandy-Posthuma

Vormvaste verzen zijn dit vrijwel steeds. En het is precies daardoor niet makkelijk om meteen een oordeel over deze dichtbundel te formuleren. De ambachtelijke kwaliteit valt duidelijk op. Maar tegelijk was er geen gedicht dat door een verrassend rijm, of een vernieuwende frasering, meteen in mijn geheugen hangen bleef.

Zoals bij veel Friese dichters staat er veel natuurpoëzie in deze bundel. Waarbij een natuurstemming dan meestal een metafoor is voor een of ander menselijke emotie. Ik heb daar een zekere allergie voor.

Wat me wel dadelijk bijbleef, was een halve ready-made waarin Anneke Gerbrandy-Posthuma de geluiden beschrijft van de vogels in haar tuin. Daarbij geeft ze dan ook de vertaling van in mensenfries.

Nooit geweten dat vogels van verschillende soorten met elkaar converseren of het mensen zijn. Dat vers valt zo uit de toon bij de overige gedichten dat ik het daarom alleen al een prettige provocatie vond.