Geverniste vernepelingskes 7 ~ Urbanus & Bosschaert
Het aantal boeklogjes dat ik nog zal schrijven, is te overzien. En daarmee dringt zich de vraag op wat er nog mist, op deze website. Wat heb ik wel gelezen de afgelopen decennia, zonder daar hier aandacht aan te schenken?
Waarop dan éen antwoord luidt: mijn liefde voor absurdistische Belgische humor is amper aan bod gekomen. Wat kan komen omdat zelfs de Vlaamse grootmeesters van dit genre vaker te flauw voor woorden zijn dan dat ze doel treffen, om mij.
Toch is het soms buitengemeen knap wat ze bedenken. Waardoor het haast zonde is dat de strips die ze maken als medium zo’n slechte reputatie genieten. Omdat literatuuruitleggers veel minder goede vondsten in romans zo vaak overdreven bejubelen.
Het magisch realisme is ook een stroming in de kunsten alleen. Want gebruik dezelfde mechanismen tot vervreemding in een ander genre; vervolmaak deze bovendien doordat er ook nog een goede timing nodig is, om een grap te kunnen maken, en zo’n uitingsvorm wordt dan ineens iets om enkel mee te lachen. En daarmee plat.
Eén van de meest krankzinnige stripreeksen die ik eind vorige eeuw leerde kennen, heet De geverniste vernepelingskes. Brein achter deze serie is Urbanus, die samen met tekenaar Jan Bosschaert, maandelijks een twee-paginastrip maakte voor het mannenblad Ché.
Dus komen er blote tieten voor in de verhalen. Al heten deze daar tetten.
Sterker nog, de hele reeks leunt op het gegeven dat Bekende Vlamingen [BV’s] op een gegeven moment bloot te kijk staan op de tekeningen. Bekende Vlaamsen wat vaker dan Vlamingen toch.
Maar dit is dan toch slechts weer een onderdeel van het verhaaltje dat verteld wordt; want de strip zelf verloopt immer onvoorspelbaar. Hoogstens is regel dat Urbanus & Bosschaert — de enige vaste personages in deze verhalen — zelf het grootste slachtoffer worden van hun plannen. Ze eindigen in menig verhaal in de rechtbank, en gaan zelfs weleens dood. Alleen is daar de volgende aflevering dan niets meer van te merken.
Het absurdisme van de reeks ontstaat doordat alle gebeurtenissen volkomen overtrokken zijn. Wat dan mede komt omdat daarbij de grenzen van de goede smaak achteloos worden genegeerd.
De geverniste vernepelingskes 7 biedt meteen al ruimte aan grof geweld tegen personen, poepgrappen, sexgrappen, een AIDS-grap, spot over Nazi’s, een afrekening met het katholieke geloof, anarchie, en misstanden in de veesector. Plus een grap over het hooimijtkapsel van zangeres Selah Sue. En dan ben ik het boek amper begonnen.
Negeer ik alle vrouwonvriendelijkheid nog.
Toch werkt dit. Zoals van het uitvergrote cartoongeweld in tekenfilms ook overduidelijk is dat die allemaal niet echt kan zijn.
Al vond ik de eerste albums uit de serie beter dan dit deel 7. Tekenaar Jan Bosschaert hield er hierna ook mee op.
[ is vervolgd ]
RSS feeds